65: பரிச்சடங்கு

அரண்மனையின் புரவிக் கொட்டிலில் கனைப்புகளின் ஒலிகள் ஆரவாரமாய் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தன. நூற்றுக்கணக்கான காவல் வீரர்கள் நுணுகி நுணுகி நோக்கிப் புரவிகளை அலங்கரித்துக் கொண்டிருந்தனர். சூரியனின் செம்பொன் ஒளி புரவிக்கொட்டிலின் இடைகளின் ஊடாக வெள்ளப் பீறெலென வழிந்து கொண்டிருந்து. இருநாழிகையில் பரிச்சடங்கிற்கான பணிகளை ஒருக்கி முடித்தாக வேண்டும் என எண்ணிக் கொண்ட இடவர் ஏழு தேர்ந்த அரச புரவிகளை அவர் கைப்பட அலங்கரித்துக் கொண்டிருந்தார். நான்கு கரும்புரவிகளும் மூன்று வெண்புரவிகளும் அவர் முன்னே இமைப்பட்டைகள் அணிவிக்கப்பட்டு சேணங்கள் பொலிவு கொண்டு குளம்படிகள் மினுக்கி நிறையுணவு அளித்து முழுப்பொலிவுடன் நின்றிருந்தன. எதுவோ ஒன்று குறைகிறதென ஒவ்வொருமுறை சுற்றிப் பார்த்த பொழுதும் குறைபட்டுக் கொண்டார். அணிகளை எவ்வளவு ஒருக்கியும் எதுவோ ஒரு குறையை அகம் கொண்டிருக்கும். சடங்கில் புரவிகள் ஒருங்கி எழுந்து தேர் பூண்டு அதில் நீலழகர் தோன்றும் பொழுதே அகம் நிறைவு கொள்ளும் என்பதை அவர் அறிந்தவர் என்றாலும் புரவிக்கால் மாற்றலென ஓயாது எதையாவது திருத்திக்
கொண்டிருந்தது அகம்.

இடவருக்குப் புரவிகளே அனைத்துமானவை. காதலும் காமமும் வாழ்வுமானவை. காதற் பெண்டிரைக் கூட அரைநாழிகைக்கு மேல் அவரால் நோக்கி நிற்க இயலாது. நோக்கும் பொழுதே உளம் அவர்களில் உள்ள புரவி அம்சத்தைத் தேடிக்கொண்டிருக்கும். புரவிகள் முகம் உரசிக் கொள்கையில் கனைத்து முனகையில் இடவரின் ஆண்குறி விறைத்துக் கொள்ளும். புரவிகளை இளவயதில் இருந்தே இடவர் கனவு காண்பார். அவரின் கனவுடலென்பது சீறும் வெண்புரவி.
புரவிப் புணர்ச்சிகளின் கனவுகளில் சுக்கிலம் வழிய விழித்துக் கொள்வார். அவருக்கு அதுவே இன்கனவு. அதிகனவுகளில் ஆயிரமாயிரம் புரவிகள் புணர்கையில் தானுமொரு புரவியொன்றாகி அவ்வேகத் திரளில் விசையென எழுவார். கலவி என்பது விரைவினால் ஆன விசை. அவரது இளம் மனைவி யாதினியைப் பலகோணங்களில் அவர் புணர்ந்திருக்கிறார். அவள் புரவிகளில் ஒன்றென ஆகி நிற்பதே அவளின் உச்ச பாவம் என எண்ணிக் கொள்வார். புரவியென அவள் எழுந்து புணர்கையில் கசியும் முனகல் கனைப்பில் அங்கமுருகிக் கிடப்பார். யாதினியின் இளமையெனும் புரவியை அவர் அடியாழம் அச்சத்துடனேயே நோக்கியது.

இளமை என்றும் கட்டற்றது. அதன் கடிவாளங்கள் கண்களுக்குப் புலனாகாக் கரங்களால் தொட்டு இழுக்கப்படக் கூடியவை. புலனாகாத கரங்கள் யாதினிக்கு இருக்குமென இடவர் எண்ணி எண்ணி உளம் காந்துவதுண்டு. அவளின் காமம் போக்கிடமற்று மனையின் புரவிக் கொட்டிலில் தனித்திருந்தாலேயே அவர் எண்ணும் போது கொள்ளும் காமத்தில் அவர் விரும்பும் புரவியென அவள் அடங்கிப் பணிவாள். பணியும் ஒன்றையே முதுமை வெல்ல இயலும். திமிறுவது எதுவும் ஒருபுலிநகக் கீறலை அகத்தில் காற்றறியாத கணத்தில் முதுமைக்கு அளிக்கிறது. அக்கணம் அளிப்பது ஒரு மென் கீறலேயானாலும் முதுமை அதை என்றைக்கும் நினைவு கொள்கிறது. ஒரு மென்னெடைக் கணத்தில் அதற்கென வஞ்சம் தீர்க்கும் எளிய கணக்குகளை முடிக்கிறது.

யாதினி இடவர் அறியாது கொள்ளக் கூடிய கலவிகளை இடவர் எண்ணியிருப்பதுண்டு. ஒரு அலைபெயர்ந்த பெருங்கடல் நாளில் இடவர் நீண்ட மூக்குக் கொண்ட படகொன்றில் அயர்ந்து உறங்கிப் போயிருந்தார். இரு இளையவர்களான சிறுவர்கள் இருளில் பேசிக்கொண்டு வந்து அப்படகின் அருகில் அமர்ந்து தீயிலை புகைத்தார்கள். தீயிலை வாசம் காற்றில் பரவி இடவரை வருட விழிகள் திறந்து கொண்டு வானில் தோன்றிய விண்மீன்களில் புரவிகளைக் கோடுகளெனக் கற்பனையில் இணைத்துக் கொண்டிருந்தார்.

அதில் ஒருவன் இளம் நாட்டுப் புரவியின் கனைப்பின் குரலில் செருமிச் சொல்லெடுத்தான். “அவளை நான் புரவிக் கொட்டிலில் ஒருகாலை மரப்பெட்டியில் தூக்கி நிற்க வைத்துக் குதவழியும் யோனிமடலும் நக்கி உறிஞ்சினேன். நீ அவளின் குரலைக் கேட்டிருக்க வேண்டும். முனகையில் அவள் மோகினியென்றாவள். அவளது அல்குலில் ஆண்குறி நுழைத்த போது வெண்ணைத் தாழியைப் புணர்வது போலிருந்தது. மெய்யாகவே அவ்வளவு நொழுமை. காம கொல்லினி. விழைவினி. பித்தினி. எந்தச் சொல்லினாலும் அவளை முழுதாய்ச் சொல்ல இயலாது. மதர் மலைகளில் தேன்மயக்கும் வாசனையெழுந்தது. அக்குளில் வியர்வையின் தீர்த்தம். இடையென்பது மேலுமொரு வெண்ணைச் சிற்பம். பிருஷ்டங்கள் கல்லாலான வெண்ணையெனத் தோன்றுபவை. இறுகிய வெண்ணைக் கல்லெனவும் சொல்லலாம். ஆஹ். அவளின் கழுத்தில் ஊறிய வியர்வையில் தாமரையும் மல்லிகையும் கடலில் முளைத்தால் எப்படி மணக்குமோ அப்படியொரு வாசம் எழுந்தது. உப்பின் தாமரை. உவர்ப்பில் மல்லிகை. அவளது கூந்தல் ஈரமூறிய நீராழ வேர்களென நின்று தூங்குபவை. அவற்றை ஒற்றைக் கரத்தில் பிடியிட்டு நான்கு கால்களில் நிற்க வைத்து கூந்தலைக் கடிவாளமென இழுத்துக் கொண்டு அவளின் அல்குலில் ஆண்குறி ஒன்றிப் பிரிந்து ஒன்றித் திறந்த போது ஆடும் அவளது நிழலில் புரவியைக் கண்டேன். அவள் புரவியென்றாகிய மோகினி” என்றான்.

மற்றையவனின் குரல் மந்திக் கூச்சலென எழுந்தது. இடவர் தன் செவிகளை முழுது கூர்ந்து அவர்கள் யாரை அங்கனம் சொல்கிறார்கள் என ஒருங்கியது. அவரின் அகத்தில் அவன் யாதினியைப் பற்றியே சொல்கிறான் என நம்பத் தொடங்கினார். அவரின் கற்பனையில் அவன் கலவி கொண்டது யாதினியை என எண்ணிக் கொண்டு விறைத்த தன் குறியை மெல்ல உரலிடுவது போல் ஆட்டத் தொடங்கினார். மந்திக் குரலில் கூச்சலிட்டவனின் சொற்கள் அலைகளில் கிளர்வென முட்டி முட்டியெழுந்தது. “டேய். அவளை நானும் புணர இயலுமா. என்னையும் கூட்டிச் செல்வாயா” என்று அலமலர்ந்தான்.

“அறிவிலி. அவளை மானுடர் புணர இயலாது. அவள் அரச புரவி. அவளே தான் தன் இணையைத் தேர்ந்தெடுப்பாள். இணையைக் கூடத் தான் விரும்பும் பொழுதே அழைப்பாள். முதன்முறையாக நான் அவளின் வீட்டிற்குச் சென்ற போது அன்னை என்னிடம் கருவாடுக் கூடையைத் தந்திருந்தாள். சிறிய நெத்தலிகளை ஒன்றாய்க் கட்டியிருந்தாள். அதன் இன்மணத்தைத் தூக்கிச் செல்கையில் வேட்டை நாய்கள் மணல் வீதிகளில் துரத்துவன போல் ஒலித்துத் தொடர்ந்தன. காற்றில் மணல்கள் கால்களில் பருத்து விழுந்து கொண்டிருந்தன. இரவின் வெளிர்மை கடலில் துடித்துக் கொண்டிருந்தது. ஏதென்றறியாத இனிய உவகையொன்று உளத்தில் துள்ளிக் கொண்டிருந்தது.

அவளின் வீட்டிற்குச் சென்று கருவாட்டுக் கூடையைக் கொடுத்தேன். அவளை நான் அடிக்கடி அன்னையுடன் பார்ப்பதுண்டு. இருவரும் சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருப்பார்கள். அவளது வாய் முத்துக் கலசம் போன்றிருக்கும். உதடுகள் இறால் துண்டுகள் போல தடித்திருக்கும். கூந்தலில் மெல்லிய செம்மை அவளில் புரவிவாலெனத் தொங்கும். ஆழிச்சிரிப்பலை கொண்டவள். இளவயதில் நாம் காமக் கற்பனைக்காகச் செய்து விளையாடும் மணற் பெண்களின் மாமலை முலைகள் கொண்டவள். அவளையெல்லாம் நம் போன்ற சிறுவர்கள் நெருக்கக் கூட இயலாது. ஆனால் அன்றிரவு என் காமத்தின் தெய்வம் என்மீது அளவிலாக் கருணை கொண்டிருந்தது. எப்பிறப்பில் நான் செய்த புண்ணியங்களோ அவள் வாயில் இன்னும் சிலநாழிகை நான் தனித்திருப்பேன். அச்சமாக இருக்கிறது. துணைக்கிருப்பாயா என்ற சொற்களாக அருள் புரிந்தன. அவள் தீயிலை மூட்டிப் புகைத்தபடி புகைப்பழக்கம் உண்டா எனக் கேட்டாள். உன் அன்னைக்குத் தெரிந்தால் கொன்றே விடுவாள் என்றாள். நான் மெல்லிய நடுக்குடன் தீயிலையையே பார்த்தேன். என்னிடம் துதியை நீட்டியவள் ஒருகாலை ஒருக்கிக் கொண்டு அதில் தன் இடக்கையை ஊன்றிச் சுவரில் சாய்ந்து அமர்ந்தாள். நான் நடுங்கும் விரல்களால் துதியை வாங்கி இழுத்தேன். அரிய மலர்களிலிருந்து எழுந்த புகை போன்று அது என் நெஞ்சில் நிறைந்தது. அவளது எச்சில் துதியில் வாய்முனையில் ஊறியிருந்தது. அதன் சுவை நான் எங்கிலும் எப்பொழுதும் சுவைக்காதது. உறிஞ்சி உறிஞ்சிப் புகைத்தேன். அவள் தனது காலை நீட்டிக் கால்விரல்களைச் சொடுக்கினாள். என் தொடையில் தன் வலக்காலைப் போட்டுக் கொண்டு நடையாய் நடந்து கால்கள் உலைகின்றன. சற்று நீவி விடுவாயா எனக் கேட்டாள். என் நடுக்கில் உதடுகள் அந்தரித்தன. விரல்கள் நாகநெளிவு கொண்டன. அவள் வலைக்குள் தானே சென்று தலையைக் கொடுக்கும் மீனென விழுந்தேன்.

அவளுக்கு மரச்சிற்பம் போன்ற கால்கள். தடித்து விறைத்திருந்தன. நான் என் கரங்களால் அளைந்து அழுத்தி விட்டேன். அவள் மெல்ல வலிவிலகும் ஓசையெழுப்பிக் கொண்டு சாய்ந்திருந்தாள். எனது வலக்கரத்தை எடுத்துப் பனங்கிழங்கு போலிருந்த அவளது தொடையில் படரவிட்டாள். நான் எழுந்து முழங்காலில் நின்று கொண்டு அவளது தொடையிரண்டிலும் தாவும் அணில்களெனத் துள்ளினேன். அவளது விழிகளை மானுடர் பார்க்கலாகது. அவள் பித்தி. காமம் மட்டுமே கொண்ட இருவிழிகள். அவளது கால்கள் பிளந்து அல்குல் மயிர்ச்சரிவு தெரிந்தது. என் கைகள் அங்கு அங்கு என விம்மியெழுந்தன. என் புறந்தலையைக் கோதினாள். கழுத்தின் நரம்புகள் முடிச்சிட்டு அதிர்ந்தன. தலை தாழத் தாழச் செல்கையில் அது எங்கு என அறிந்த உளம் காலத்தை மயிர்பிளவின் கண்ணென ஒவ்வொரு துகளையும் விரித்துக் காட்டியது.

அவளின் அல்குல் மயிரில் நாசி தொட்ட போது ஆழிவாசம் எழுந்தது. என்னுள் அறியாத கடல் மிருகங்கள் எழுந்தன. நாவை ஒரு வாலெனச் சுழற்றி மதனமேட்டைத் தொட்டேன். நலுங்கினாள். தொடத் தொட நலுக்கம் கூடியது. ஒரு விழியசை கணத்தில் ஆழியென்னை இழுத்துக் கொண்டது போல் அல்குலுள் சரிந்தேன். அவள் என் தலையை அழுத்திக் கொண்டு கடல் தளும்பினியென்றானாள். அவளில் ஆழியின் அத்தனை ரூபங்களும் கண்டேன். அதன் அரூபங்களில் அலைந்தேன்.

காமத்தில் அடையும் உடலை விட எண்ணும் கற்பனையே அதை ஆயிரமாயிரமாய்ப் பெருக்குவது. மானுட உடல் தோலில் அடைபட்ட கடல். கற்பனையே அதை விரிக்கும் மந்திரச் சாவி. அவள் என்னை நான் அறியாத உலகங்களுக்குக் கூட்டிச் சென்றாள். என் ஆண் குறியை அவள் விழுங்கிக் கொண்டிருந்த போது தேவமீனைப் புணர்கிறேன் என எண்ணச் செய்தாள்.

அவளது கலவியொலிகளை காற்றில் எங்கேனும் பதிந்து வைத்தால் அவ்வெளி காமத்தில் உழல்பவர்கள் சங்கறுத்துக் குருதிப்பலி கொடுக்கும் தலமெனத் திகழும். எப்பொழுதும் நான் எவளில் கேட்பதும் அவளின் குரலையே. அவளில் கடற் பாசிகளில் வழுவழுப்பு நுரைத்துக் கொண்டேயிருக்கும். அவளது காமம் தீராத விண்மீன் பெருக்கு. எத்தனை முத்தங்கள் பொழிந்திருப்பாள். எத்தனை தொலைவுகள் கடந்திருப்பாள். அவளைப் புணர்பவனை அவள் நிகர் தெய்வம் ஆக்குவாள். கலவி ஓய்கையில் கீழிலும் கீழோனெனத் தோன்றச் செய்வாள்.

அவள் என்னை அழைப்பாளென கருவாட்டு மணம் பிடித்து அலையும் பூனையென அவளது இல்லத்தைச் சுற்றிலும் நடந்து கொண்டிருப்பேன். அவள் எண்ணுவதே அவளிடம் கூடும். அவள் என்னை சில போது அழைப்பாள். விழியில் சிறிய தாகமொன்று மின்னிடும். அந்த அழைப்பை உற்றவுடன் உடலுக்கு முன் ஆவிதுடித்து அவளைச் சென்று அணைப்பதைக் கண்டிருக்கிறேன். ஊழ்கத்தில் மட்டுமே அத்தகைய அனுபவங்கள் நிகழுமென்று ஆசிரியர் சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறேன். காமத்திலும் அவ்வண்ணமே நிகழும் எனக் காட்டிய மதன தெய்வம் அவள். அவளுக்கு முன் என்னிடம் சொல்லெழாது நண்பா. அவளிடம் காமம் மட்டுமே நான் கொள்ளும் உரையாடல். அதிலும் கூட அவள் சொல்லுவாள் நான் கேட்பேன். அதுவே அவளின் விதி” என்றான் இளம் புரவிக்குரல் கொண்டவன்.

இடவர் தன் குறி யாதினியை அச்சிறுவர்கள் புணர்ந்து களிப்பதை எண்ணி இதயத்துடிப்பென ஆடியது. விந்தைச் சிந்தாது ஒவ்வொரு கணமும் பின் தாமதித்துக் காத்துக் கொள்ள வைத்தார். அவரது ஆண்குறி தடித்துத் தடித்துச் சுருங்கியது. சிறுவர்களின் ஓசை அலைநுரையென மறைந்தது. இடவர் படகிலிருந்து இறங்கி மனைக்குச் சென்றார். கொட்டிலில் மண்ணிறமும் வெண்மையும் கலந்த இளம் புரவி கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதன் கனைப்பொலி தவிப்பெனக் கேட்டது. இடவர் யாதினியை அழைத்தார். அவள் கழுத்தில் முத்தாரம் அணிந்திருந்தாள். இடையை நோக்கினார். அச்சிறுவன் சொல்லிய உவமைகளை எண்ணினார். வெண்ணைச் சிற்பம். முலைகளை நோக்கினார். மாமணல் முலைகள். பிருஷ்டம் நோக்கினார். கல் வெண்ணை. அவளே தான் என எண்ணினார். எண்ணியெழுந்தவரின் சித்தத்திலிருந்த முதியவன் சினமுற்றுக் கல்லானான்.

அவளை அழைத்துக் கொண்டு கொட்டிலில் நின்ற இளம் புரவியருகில் வந்தார். அவள் அவரது அகத்தில் நெளிந்து மண்டியிருக்கும் முதுமையினை நோக்க விழையாது இமைகள் சரித்து முகம் உப்பென வெளிறி நின்றாள். இளம் புரவியின் ஆண்குறி தூங்கும் வாழைப்பழமென நீண்டிருந்தது. அவளை நிலத்தில் அமரச் சொல்லி புரவியின் குறியை வாயில் வைத்துச் சூப்பச் சொன்னார். அவள் திகைத்தாள். புரவி உதையும் எனச் சொன்னாள். திமிறினால் நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன் “செய்” என ஆணையிட்டார். அவள் திமிறினாள். தலையாட்டி மறுத்தாள். “வேசை. தோறை. புரவியின் குறியை வாயில் நுழையடி” என்றவாறு அவளது கூந்தலைப் பற்றியிழுத்துப் புரவியின் காலிடை தள்ளினார். இளம் புரவி மருண்டு பின்னங் கால்களைத் துள்ளியது. அதன் பின்னிரு கால்களையும் தன் கரத்தால் பற்றிக் கொண்டு காலிடை வெளியால் அவளை நோக்கினார். புரவியின் முன்கால் வளைந்து அவளின் முதுகில் ஒரு உதை விழுந்தது. “அம்மா” எனக் கத்தியபடி பின்னங்கால்களினருகில் அரங்கினாள். அதன் தூங்கு குறியின் வாடை அவளுக்கு வயிற்றைப் பிரட்டியது. அவர் அரைக்காலில் மலங்கழிப்பவர் போல் அமர்ந்து கொண்டு “சூப்படி தோறை” என உறுமினார். அவளது அகத்தில் திரண்ட நஞ்சில் அவளது விழிகள் சிலகணங்கள் நீலக் கற்களென மின்னின. அவள் வாயைத் துடைத்து விட்டு வெறி வந்தவள் போல் புரவியின் குறியை வாயில் வைத்துச் சூப்பினாள். புரவி திமிறியது. கனைத்துக் கூவியது. சுக்கிலம் கொட்டி வாய் நிரப்பியது. அவள் அவரைப் பார்த்துக் கொண்டே அந்தச் சுக்கிலத்தைக் குடித்தாள்.

அவர் எழுந்து அவளின் கரத்தைப் பிடித்து இழுத்து வந்து திண்ணையில் கிடத்திக் குதத்தில் புணர்ந்தார். அவள் வாயை இறுக்கிக் கொண்டு ஒலியெழுப்பாமல் சீறினாள். அவரது புணர்ச்சி வேகத்தில் வயிறு அழுந்தி புரவிச் சுக்கிலம் வாயால் கொட்டியது. விக்கித்து அழுபவள் போல் விழிகளையும் உதட்டையும் மூடிக் கொண்டாள். புணர்ந்தவர் இடையில் நிறுத்தி அவளைப் திருப்பிப் படுக்க வைத்து வாயில் ஏறித் தொடர்ந்து புணர்ந்தார். அவள் விழிகளின் இருபுறமும் கண்ணீர் தளதளத்து ஓடியது. மூச்சு விட முடியாமல் திணறினாள். அடித் தொண்டையில் குறியை அழுத்தி விந்தைத் திணித்தார். அவள் வாயைப் பொத்திக் கொண்டு எழுந்து ஓடி ஓங்காளித்துப் பிரட்டினாள். தலை சுற்றுபவள் போல ஆடித் தலையைப் பிடித்தபடி வெற்றுடலாய் மண்ணில் அமர்ந்தாள். திண்ணையிலிருந்து அவளைப் பார்த்துக் கொண்டே “வேசை” எனக் கூவினார். அவள் அவரை நோக்காது விரிவான் வெளியில் எண்ணிழந்து கொட்டி நிற்கும் விண்மீன்கள் அத்தனையும் இதைப் பார்க்கின்றன என எண்ணினாள். எண்ணிப் பொருமினாள். எழுந்து ஓடிக் கடலில் குதித்து உயிரை மாய்த்து விட நினைத்தாள். அவளுள் எது அவளைத் தடுத்ததென அறியாத ஒன்று அவளில் எஞ்சி அவளை நிறுத்தியது. இடவர் தீயிலையை மூட்டிப் புகைத்துக் கொண்டு கொடுமிருகத்தின் விழியால் அவளது இருக்கையின் இழிகோலத்தைக் கண்டு உள்ளூரப் புன்னகைத்தார். ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகள் மூத்த முதுமையின் இழிவு அவரில் பொருக்கென ஒட்டியிருந்தது. உதிராத தீமை மானுடரின் ஆதியம்சம் என எண்ணினாள் யாதினி.

*

இடவர் ஏழு அரச புரவிகளையும் தேரில் பூட்டும் படி ஆணையிட்டார். நான்கு கருவண்ணப் புரவிகளைத் தேரருகிலும் மூன்று வெண்ணிறப் புரவிகளும் முன்வரிசையெனவும் ஒருக்கினார். புரவிகளில் திரள்வும் ஊக்கமும் அலைகளெனப் பாய்ந்து கொண்டிருந்தது. பொன்னால் வனையப்பட்ட மாபெருந் தேரில் மலர்ச்சரங்கள் தூங்கின. அணியிழைகளால் நெய்யப்பட்டு விண்ணவரின் ரதமென மண்ணில் நின்றது பொற்தேர். தேர்ச் சில்லுகளில் எண்ணியிடப்பட்டு பொலிகுதிரையின் கால்களென அவை உரங் கொண்டிருந்தன. இடவர் தேரை முழுது நோக்கினார். தன் அணுக்கர்களை அழைத்துக் கட்டளைகளைப் பிறப்பித்துக் கொண்டிருந்தார். கனியிழையனை அழைத்து மலர்ச்சரங்களை இரண்டடுக்கு அதிகமாக்கச் சொன்னார். அவன் தன் தோழர்களுக்கு ஆணையைக் கூவிக் கொண்டு ஓடினான்.

பரிச்சடங்கின் முதல் நிகழ்வாக நீலழகர் தேரேறும் முன் முன் நிற்கும் மூன்று புரவிகளுக்கும் வெற்றித் திலகமிடுவார். அதற்கான தாலங்களை ஒருக்கச் சொல்லி அரண்மனைப் பெண்டிருக்கு விளக்கிக் கொண்டிருந்தார். தாலத்தில் குங்குமம் கரைநிலையில் நிற்க வேண்டும். மூன்று வெற்றிலைகளும் பாக்கும் வைக்கப்படல் வேண்டும். முக்கனிகளும் தோலகற்றி தாலத்தைச் சுற்றிலும் விரிவட்ட வடிவில் அமைய வேண்டும். தேரின் மேல் படபடத்த புலிக்கொடியை நோக்கினார் இடவர். தீத்தளிர்களெனக் காற்றில் அலைந்து கொண்டிருந்தது சீறும் புலி. அதன் செம்பட்டுத் துணி இளங் குருதியென ஒளிவீசியது. அந்தியை நெருங்கும் கதிரவன் புலிக்கொடியில் ஏறி அமர்கிறான் என எண்ணிக் கொண்டார்.

இறுதியாக ஒருமுறை தேரின் நுனி முதல் அடி ஈறாக அனைத்தையும் நோக்கி விட்டு “பொற்தேரை முழுதாக்கும் மாபெரும் அணிகலன் நம் ஐயனே. அவர் எழுந்தருளி உருகம் தூக்கி நின்றிருந்தால் மானுடரும் மற்றையவையும் தெய்வங்களும் இங்கு நிகர் நிற்க இயலுமா” என அருகிருந்த பொன்னனுக்குச் சொல்லிச் சிரித்தார். அவரது தளர்தோல்களில் தெரிந்த மூப்பைக் கண்ட பொன்னன் “ஓம் தலைவரே. மானுடர் ஆக்கியதிலேயே மகத்தான அணி கொண்டிருப்பது இந்தத் தேரே. அன்று பாரதப் போரில் கிருஷ்ணரும் விஜயனும் நின்றிருந்த பெருந்தேரே இதுவென இன்று இவ்வண்ணம் நின்றிருக்கிறது. அதில் தேரோட்டியென நீங்கள் அமர்ந்து புரவிகளைத் தொட்டால் அவை விண்ணெழுந்து விடுமோ என ஐயுறுகிறேன்” என்றான். “புகழ் மொழிகளுக்கு எல்லையே இல்லை பொன்னா. புரவிகளைப் போல மானுட மொழியறியாது இங்கு இத்தேரின் முன் நின்றிருக்க மட்டுமே விழைகிறேன். அவரின் எளிய சாரதியாக அமர்வதே பெரும்பேறு” என்றார் இடவர். அவரது குரலில் அவர் மறுக்கும் பெருமிதம் மின்னியதைக் கண்ட பொன்னன் “ஓம் தலைவரே. மாபெரும் அரசர்களுக்குச் சாரதியென அமைபவரும் மாபெரியவரே. நான் ஒரு எளிய காவலாளி. எனக்கு நீங்கள் இருவரும் மூத்தவர்களும் அளப்பரியவர்களும் ஆவீர்கள். உங்களின் கரம் தொட்ட புரவிகளே இந்த நிலத்தின் மாபெரும் சிறப்புகளையெல்லாம் சூடிக் கொண்டவை. உங்களின் தொடுகைக்கெனக் காத்திருக்கும் எளிய புரவியென என்னை உணர்கிறேன்” என்றான் பொன்னன். அவனது குரலில் மெய்யென்று தோன்றும் பாவனையை உற்றறியும் உளநிலையில் அவரில்லை. முகத்தின் சதைகள் மந்திப் பிருஷ்டமெனக் குலுங்கச் சிரித்து “புகழ்வதில் இளையவர்களை மிஞ்ச நம் பட்டினத்தில் இணை எவருமில்லை. புகழ்ந்தே பெரியவர்களைக் கொன்று விடுபவர்கள்” எனச் சொல்லிச் சிரித்தார் இடவர். “இவை புகழ் மொழிகள் அல்ல மூத்தவரே. பாவனையென எதையும் கொள்பவருக்கு முன்னரே மொழி புகழென அர்த்தம் கொள்கிறது. அச்சொற்களின் மெய்யர்த்தமனெ மண் நிகழ்பவர்களுக்கென அவை காத்திருக்கின்றன. எப்பொழுதோ எவருக்கோ அரிதாக அச்சொற்கள் நுதலில் எழுதப்படுகின்றன. அவற்றை மண்ணில் உள்ள அனைத்தும் அறியும்”எனச் சொல்லி புன்னகைத்தான்.

அவனது தோளில் அறைந்து விட்டு “இன்னும் அரை நாழிகையில் அரசர் இவ்விடம் நுழைவார். எதிலும் எக்குறையும் எழுந்து விடலாகாது. குடிகள் இன்று அவரை விழியால் குடிப்பவர்களென அலைமோதுவார்கள். பாதுகாப்பு வீரர்களையும் உடனேயே இங்கு ஒருங்கச் சொல். முற்றிலாக் களிப்பெருக்கில் ஒருமாமலரென இம்மகத்தான பெருந்தேர் மிதக்கப்போகிறது” என்ற இடவர் தன் மேனியை ஒருகணம் சிலுப்பி காலத்திற்குள் நுழைந்து நடந்தார். முதுபுரவியொன்று இளம்புரவிகளுக்கிடையில் தன்னைத் தருக்கி நடந்து செல்கிறதென எண்ணினான் பொன்னன்.