தாயதி : ஒரு பேரன்னையின் பெருங்கனவு

தாயதி பதிப்பகம் என்பது கவிஞர் தில்லையது உள்ளாற்றலின் பேருருவம். எதற்கும் அஞ்சாத தன் நெஞ்சின் குரலை மட்டுமே கேட்டிருக்கும் பேரன்னை போன்றவர் தில்லை. அவருடன் சில முறை கதைத்திருக்கிறேன். என்னுடைய ஏதாவது ஒரு தொகுப்பை நான் விரும்பும் வகையிலான தாளும் அட்டையும் போட்டுப் பதிப்பிக்கலாம் எனச் சொல்லியிருந்தார். எனது கவிதைத் தொகுப்பின் முப்பது பிரதிகளைச் சுவிசுக்குப் பத்தும் தில்லை அறிவாலயத்துக்கு இருபதுமாக வாங்கிக் கொண்டார். அது எனக்குப் பெரிய ஊக்கத்தை அளித்தது. சொந்தக் காசில் புத்தகத்தைப் போட்டுவிட்டு இலக்கிய வாசிப்பு அருந்தலாகவே நிகழும் சூழலில் வாழும் பல எழுத்தாளர்கள் ஈழத்தில் உண்டு. நானும் அவர்களில் ஒருவனாகவே அந்தப் புத்தகத்துடன் இருந்தேன். அதனால் தான் கொடி றோஸ் குறுநாவலை ஆக்காட்டி பதிப்பகம் ஊடாக வெளியிட விரும்பினேன். பெருந்தொகைகள் மன உளைச்சலை உண்டாக்கி எழுத்தில் கவனப் பிசிறலை ஏற்படுத்துகின்றது. இந்த வருடம் ஏதாவது ஒரு நூலை நிச்சயம் தாயதியில் வெளியிட வேண்டுமென எண்ணியிருந்தேன். அதற்கான பணிகளையும் தொடங்கியிருந்தேன்.
பரவாயில்லை, என்று அவர் மீளப் பதிப்பில் ஈடுபடுகிறாரோ அன்று ஒரு நூலை அக்காவிற்காக அளிப்பேன்.
அவருடைய பதிப்பின் முக்கியத்துவத்தை நான் என்றும் உணர்ந்திருக்கிறேன். பெருந்தொகையான நூல்களை அசாத்தியமான ஊக்கத்துடன் வெளிக்கொணர்ந்தவர். ஒற்றைப் பெரும் பெண்ணாக அதன் மைய வேரென நின்றிருந்தவர். அவரது இருப்பு எத்தகையது என்பதை எங்கள் சூழல் எவ்வளவு தூரம் விளங்கிக் கொண்டதென இப்பொழுதும் நான் ஐயுறுகிறேன். அவரை நேர்ப்பேச்சுகளில் கேலி செய்பவர்களைப் பார்த்திருக்கிறேன். மறுவளமாக மெய்யான அன்பு கொண்ட பிள்ளைகள் தொகையையும் கொண்டவர்.

ஈழத்துச் சூழலின் காற்றில் பரவியிருக்கும் நச்சு என்னவென்பதை நானும் அறிவேன். எந்த இலக்கிய வாசிப்பும் அடிப்படையுமில்லாத ஓசிக்குடிகளினதும் வம்பளப்பாளர்களினதும் கூடாரமாகவே நிறைந்திருக்கிறது. ஆனால் இலக்கியம் என்பது வாழ்க்கையைப் பற்றிய சத்தியாவேசம். குன்றாத செயலூக்கத்தின் பெருநதி. மானுடத்தின் மேல் பெருங்கரங்களை விரித்துத் தழுவிக் கொள்ளும் கருணை. அதனை நம் சூழலில் அறிந்தவர்கள் மிகக்குறைவு என்பதே என் தனிப்பட்ட மதிப்பீடு. நம்பிக்கையீனம் தில்லை அக்காவை என்றேனும் சூழும் என எண்ணியிருந்தேன். அவருக்கும் சொல்லியிருப்பதாக மெல்லிய நினைவு. ஆனால் அவர் மக்கள் பணியென்பதில் ஈடுபடவிருக்கிறார் என்பது முழுதளவிலும் மகிழ்ச்சியானதே. தனித்த அளவில் தான் உழைக்கும் அனைத்துப் பணத்தையும் தன் மக்களுக்கே கொண்டு செல்லும் விழைவு தான் தில்லையை ஊக்குவிப்பதாகக் கருதுகிறேன். அது வடிவங்கள் மாறுவதால் மாறாத நீரின் தன்மை கொண்ட ஆற்றல். ஆகவே குறையில்லை. அவர் மீள்வார் என உறுதியாக நம்புகின்றேன். ஏனெனில் அவர் முதன்மையாகக் கவிஞர், அடுத்துப் பேரன்னை.

கிரிசாந்

*

ஒரு பயணத்தின் இடைநிறுத்தம்

ஒரு கனவு விதையாய் உள்ளுக்குள் விழுந்தது. அது முளைவிடத் துடித்த மண், போரினாலும் இடப்பெயர்வாலும் வறுமையினாலும் இறுகிப் போயிருந்தது. அந்த மண்ணில், வசதி வாய்ப்புகளின் நிழல்கூடப் படாத ஈழத்து எழுத்தாளர்களின், கவிஞர்களின் வார்த்தைகளுக்கு உயிர் கொடுக்க, அவற்றை நூல்களாக்கி உலகறியச் செய்ய வேண்டும் என்ற பேராவல் அந்தக் கனவுக்கு உரமானது. ஒரு பெண்ணாக, ஒற்றைப் பறவையாக இந்தப் பெருங்கடலில் என் சிறிய படகைச் செலுத்தத் தொடங்கினேன். இலட்சியம் பெரிது. ஆனால் பயணம்? அது கரடுமுரடான கற்பாறைகளும், சுழித்துச் செல்லும் நீரோட்டங்களும், எதிர்பாராத புயல்களும் நிறைந்தது என்பதை அறிந்தே துணிந்தேன். இன்று, அந்தப் பயணத்தில் ஒரு சிறு இடைநிறுத்தம் செய்ய வேண்டிய தருணம் வந்திருக்கிறது. அதன் வலிகளையும், வழிகளையும், கண்டடைந்த வெளிச்சங்களையும்,
எதிர்கொண்ட இருளையும் பற்றிப் பேசவே இந்தப் பதிவு. இது யாரையும் காயப்படுத்தும்
நோக்கமல்ல.மாறாக, ஒரு முயற்சியின் ஆன்மாவைப் பகிரும் ஓர் உரையாடல்.

ஏன் ஈழத்து எழுத்தாளர்கள்? ஏன்
வசதியற்றவர்கள்? இந்தக் கேள்விகள் எழலாம். என் நிலத்தின் கதைகள், என் மக்களின்
வலிகள், அவர்களின் சொல்லப்படாத துயரங்கள், கேட்கப்படாத கவிதைகள் என் செவிகளில் எப்போதும் ஒலித்துக்கொண்டிருந்தன. போர்க்காலத்தின் வடுக்களையும், புலம்பெயர்வின் தனிமையையும், அன்றாட வாழ்வின் போராட்டங்களையும் எழுத்தில் வடித்தாலும், அவற்றைப்
புத்தகங்களாக்க, உலகத்தின் பார்வைக்குக் கொண்டுவர வழியில்லாத எத்தனை திறமையாளர்கள் புதைந்து கிடக்கிறார்கள். அவர்களின் எழுத்துக்கள் வெறும் சொற்களல்ல. அவை சரித்திரத்தின் சாட்சியங்கள். பண்பாட்டின் வேர்கள். எதிர்காலத்திற்கான
நம்பிக்கைகள். அவற்றை வெளிக்கொணர்வது ஒரு சமூகக் கடமையாகவே எனக்குத் தோன்றியது. ஒரு நூலகம் எரிக்கப்பட்ட நிலத்தில், புதிய நூல்களை உருவாக்குவது என்பது வெறும் பதிப்புப் பணியல்ல. அது ஒரு மீளெழுச்சி, ஒரு பண்பாட்டுத் தொடர்ச்சி, இழந்ததை
மீட்டெடுக்கும் ஒரு முயற்சி. சில்வியா பிளாத்தைப் போல அக உலகின் இருளை எழுத்தில்
வடித்தாலும் சரி, மாயா ஏஞ்சலோவைப் போல அடக்குமுறைக்கு எதிரான குரலை உயர்த்தினாலும் சரி, அந்த எழுத்துக்களுக்கு ஒரு வெளி தேவைப்பட்டது. அந்த வெளியை உருவாக்கும் சிறு துரும்பாக
இருக்கவே நான் விரும்பினேன்.

பதிப்பகம் என்றதும் பலர் மனதில்
தோன்றுவது பெரிய அலுவலகம், ஊழியர்கள், வணிக வலைப்பின்னல் என்பதாக இருக்கலாம். ஆனால், என்னுடையது அப்படியல்ல. அது என் கனவுகளாலும், சில தோழர்களாலும், எழுத்தாளர்களின் நம்பிக்கையாலும் கட்டப்பட்டது. ஒவ்வொரு கையெழுத்துப் பிரதியும் ஒரு குழந்தையின் பிறப்பைப் போல ஆச்சரியமும் வலிகளும் மகிழ்ச்சியும் கலந்த ஒன்று. தட்டச்சுப் பிழைகளைத்
திருத்துவதும், அட்டைப்படத்தைத் தீர்மானிப்பதும் ஒரு தவம் போல நிகழ்ந்தது. முதல் புத்தகம் அச்சாகி வந்தபோது, கையில் தவழ்ந்த குழந்தையின் வாசனையை உணர்ந்தேன். ஒரு எழுத்தாளரின் முகத்தில் தெரிந்த மகிழ்ச்சி, ஒரு கவிஞரின் குரலில் ஒலித்த நெகிழ்ச்சி – இவைதான் என் முயற்சிகளுக்கான ஆகப்பெரிய ஊதியங்கள். தூக்கணாங்குருவி
தன் கூட்டினை மிகுந்த பிரயத்தனத்தோடு கட்டுவதைப் போல, ஒவ்வொரு நூலையும்
உருவாக்கினேன். அதற்குத் தேவையான நாரும் புல்லும் சேகரிப்பது பெரும்பாடாக
இருந்தது.

ஆனால், இந்தப் பயணம் பூ விரித்த பாதையாக இருக்கவில்லை. முட்கள் நிறைந்ததாகவே பெரும்பாலும் இருந்தது. போரினால் பாதிக்கப்பட்ட சமூகத்தில், புத்தகங்களை வாங்கும் பழக்கம் என்பது ஆடம்பரமாகவே பார்க்கப்பட்டது.
விளம்பரத்திற்கோ, விநியோகத்திற்கோ போதிய வசதியில்லை. சில நேரங்களில், பெரும் மன உளைச்சல் அழுத்தியபோதும் கூட, அச்சுக்குக் கொடுத்த புத்தகத்தைப் பற்றிய சிந்தனையே மேலோங்கியிருந்தது.

சமூகத்தின் பார்வைகளும் சவாலாக இருந்தன.
ஒரு பெண் தனியாக நின்று பதிப்பகம் நடத்துவதா? இதில் என்ன லாபம்? எதற்கு இந்த
வேண்டாத வேலை? இது போன்ற முணுமுணுப்புக்கள் காற்றில் நஞ்சைக் கலந்தன. ஆதரவளிக்க
வேண்டிய சில கரங்கள், அறியாமையாலோ அல்லது வேறு காரணங்களாலோ பின்னிழுத்தன.சில சமயங்களில், நான் முன்னிறுத்த விரும்பிய எழுத்தாளர்களின் பின்னணி குறித்தும் கேள்விகள் எழுந்தன. ஏழ்மையும், போரின் பாதிப்பும் ஒருவரின் தகுதியைக்
குறைத்துவிடுமா என்ன? வர்ஜீனியா வுல்ஃப் சொன்னது போல, ஒரு பெண்ணுக்கு எழுத
எப்படித் தனியறையும், பொருளாதார சுதந்திரமும் தேவையோ, அதே போலத்தான் விளிம்புநிலை எழுத்தாளர்களின் குரல்கள் ஒலிக்கவும் ஒரு தளம் தேவைப்பட்டது. அந்தத் தளத்தை
உருவாக்க முயன்றபோது, கண்ணுக்குத் தெரியாத சுவர்கள் பல முளைத்தன.

இவை எல்லாவற்றையும் விட, என் உடல் எதிர்கொண்ட வாதைகள். ஓயாத அலைச்சல், தூக்கமில்லா இரவுகள், மன அழுத்தம் – இவை என் உடலை மெல்ல மெல்ல அரிக்கத் தொடங்கின. சில சமயங்களில், வலியால் நகரக்கூட முடியாத நிலை. மருத்துவமனைகளில் தங்கியிருந்த பல்வேறு தருணங்கள். ஆனாலும், மனம் தளரவில்லை. என் உடல் நலிவுற்றபோதும், என் பதிப்பகத்தின் மூலம் வெளிவந்த ஒவ்வொரு எழுத்தும்
எனக்கு மருந்தாக இருந்தது. இது ஒருவகை பிடிவாதம். ஆம், தாயத்தின்னியின்
வைராக்கியத்தைப் போல, ஆண்டாளின் அர்ப்பணிப்பைப் போல, என் நோக்கத்திற்காக எதையும் தாங்கும் ஒரு பிடிவாதம் என்னுள் குடிகொண்டிருந்தது. சில சமயங்களில், அந்தப்
பிடிவாதமே என்னைக் கேலி செய்வது போலவும் தோன்றும். “யாருக்காக இந்தத் துன்பம்?”
என்று உள்ளிருந்து ஒரு குரல் ஒலிக்கும். ஆனால், அடுத்த கணமே ஒரு புதிய
கையெழுத்துப் பிரதியின் வரிகள் அந்தக் குரலை அடக்கிவிடும்.

வாழ்க்கை ஒரு நதி போன்றது. அது எப்போதும் ஒரே திசையில் ஓடுவதில்லை. சில திருப்பங்கள், சில தேக்கங்கள் இயல்பானவை. என் பதிப்புப் பயணத்திலும் அப்படித்தான். சில நட்புக்கள் கைவிட்டன, சில நம்பிக்கைகள்
பொய்த்தன. சில காரணங்கள் என்னைச் சுற்றி வளைத்துப் பிடித்தன. அவை தனிப்பட்டவை, சில சமயங்களில் விளக்க முடியாதவை. ஆனால், அவை என் பயணத்தின் வேகத்தைக் குறைத்தன. ஒரு கட்டத்தில், நான் தனியாக ஒரு பெரும் மலையைத் தள்ளிக்கொண்டு செல்வது போல
உணர்ந்தேன். எமிலி டிக்கின்சன் தன் அறைக்குள் தனித்திருந்து கவிதை வடித்தது போல,
நானும் என் வலிகளோடும் சவால்களோடும் தனித்து விடப்பட்டதாக உணர்ந்த தருணங்கள் உண்டு. ஆனால், அந்தத் தனிமையும் ஒருவகையில் பலத்தைத் தந்தது. சுயபரிசோதனைக்கும்,
தெளிவுக்கும் அது வழிவகமாற்றம்.

இந்த நேரத்தில்தான், நான் ஏற்கனவே ஈடுபட்டு வந்த சமூகப் பணிகளில் அதிக கவனம் செலுத்த வேண்டிய தேவையும் உருவானது.
எழுத்தாளர்களின் நூல்களை பதிப்பிப்பது எவ்வளவு முக்கியமோ, அதே அளவு முக்கியம்
இயலாத மக்களின் வாழ்வாதாரத்தை மேம்படுத்துவதும், சமூகத்திற்கான அடிப்படைத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதும் என்று தோன்றியது. வேர்களைப் பலப்படுத்தாமல்,
கிளைகளுக்கு மட்டும் நீர் ஊற்றுவதில் என்ன பயன்? இலக்கியம் என்பது வாழ்விலிருந்து துளிர்ப்பது. அந்த வாழ்வையே செம்மைப்படுத்தாமல், இலக்கியத்தை மட்டும் பேசி என்ன
பயன்? போரினால் பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்கள், ஆதரவற்ற பெண்கள், கல்வி மறுக்கப்பட்ட
குழந்தைகள் – இவர்களின் உடனடித் தேவைகள் என் கவனத்தைக் கோரின. பதிப்புப் பணி என்பது விதை நெல்லைக் காப்பது என்றால், சமூகப் பணி என்பது விளைநிலத்தைப்
பண்படுத்துவது. இரண்டும் முக்கியம்தான். ஆனால், இந்தத் தருணத்தில், விளைநிலத்தைப்
பண்படுத்துவதில் அதிக கவனம் தேவைப்படுவதாக என் உள்ளுணர்வு சொல்கிறது. இது
பதிப்புப் பணியைக் கைவிடும் முடிவல்ல. மாறாக, என் சக்தியையும் நேரத்தையும் எங்கே
அதிகம் முதலீடு செய்ய வேண்டும் என்ற ஒரு முன்னுரிமை மாற்றம்

ஆகவே, பெரும் மனத்தத்தளிப்புக்குப்
பிறகு, ஒரு முடிவுக்கு வந்திருக்கிறேன். என் பதிப்பு முயற்சிகளைத் தற்காலிகமாக
நிறுத்தி வைக்கலாம் என்று. இந்த முடிவு எளிதானதல்ல. என் உயிரின் ஒரு பகுதியை பிரித்து வைப்பது போல இருக்கிறது. இத்தனை காலமும் கட்டிக்காத்த ஒரு கனவுக்
கோட்டையின் வாசலை நானே சாத்துவது போல வலிக்கிறது. பல எழுத்தாளர்களின் நம்பிக்கையை
என்ன செய்வது என்ற குற்றவுணர்வு நெஞ்சை அழுத்துகிறது. ஆனால், இது ஒரு
முற்றுப்புள்ளியல்ல. ஒரு காற்புள்ளி மட்டுமே.

என் தறியை தற்காலிகமாக மூடி வைக்கிறேன். ஆனால், நூலிழைகள் அறுந்துவிடவில்லை. என் தோட்டம் சிறிது காலம் ஓய்வெடுக்கட்டும்.
ஆனால், விதைகள் உறங்கவில்லை. என் சிறிய படகு கரையில் சற்று இளைப்பாறட்டும். ஆனால், கடல் அங்கேயேதான் இருக்கிறது. அலைகள் ஓயப்போவதில்லை. இந்தப் பதிப்புப் பணி தந்தஅனுபவங்களும், கற்றுத்தந்த பாடங்களும், ஏற்படுத்திய தொடர்புகளும் என்றும் என்னுடன்
இருக்கும். அவை என் சமூகப் பணிகளுக்கு உரமாக அமையும்.

அனுபவங்களும், கற்றுத்தந்த பாடங்களும், ஏற்படுத்திய தொடர்புகளும் என்றும் என்னுடன்
இருக்கும். அவை என் சமூகப் பணிகளுக்கு உரமாக அமையும்.

வசதிவாய்ப்பற்ற எழுத்தாளர்களின்
நூல்களைக் கொண்டு வருவதில் இருந்த அதே ஆர்வம், இப்போது சமூகத்தின் முன்னேற்றத்திற்கான பணிகளில் வெளிப்படும். அவர்களின் எழுத்துக்கள் வெளிவர உதவிய கரங்கள், இனி அவர்களின் வாழ்வை மேம்படுத்த உழைக்கும். இது ஒரு பின்வாங்கலல்ல. ஒரு
திசைதிருப்பல். ஒரு ஆற்றின் ஓட்டம் தடைப்படும்போது, அது தேங்கி நின்று, பின் புதிய
பாதையில் பாய்வதைப் போல.

இந்தப் பயணத்தில் என்னுடன் பயணித்த எழுத்தாளர்கள், கவிஞர்கள், சமூக நலன் விரும்பிகள், வாசகர்கள் அனைவருக்கும் என்
நெஞ்சார்ந்த நன்றி. அவர்களின் நம்பிக்கையே என் பலம். அவர்களின் படைப்புகளே என்
பெருமை. சில சமயங்களில் என் வேகம் குறைந்திருக்கலாம், சில தவறுகள் நிகழ்ந்திருக்கலாம்.
ஆனால், என் நோக்கம் தூய்மையானது.

இந்த இடைநிறுத்தம் எவ்வளவு காலம் நீடிக்கும் என்று எனக்குத் தெரியாது. ஒருவேளை, புதிய ஆற்றலுடன், புதிய வழிகளுடன்
இந்தப் பணி மீண்டும் துளிர்க்கலாம். அதுவரை, என் சமூகப் பணிகளின் ஊடாக நான்
வாழ்வேன். எழுத்துக்களின் மீதான என் காதல் ஒருபோதும் குறையாது. வாய்ப்புக் கிடைக்கும் போதெல்லாம், தனிப்பட்ட முறையிலாவது, என்னால் முடிந்த உதவிகளை
எழுத்தாளர்களுக்குச் செய்யவே

முயல்வதன் அன்பும் வலிகளும், சவால்களும், கண்ணீரும் இந்த மண்ணுக்கானவை. என் மகிழ்ச்சியும், நம்பிக்கையும், கனவுகளும் இந்த மக்களுக்கானவை. எழுத்து எப்படி ஒரு சமூகத்தின் ஆன்மாவைப் பிரதிபலிக்கிறதோ,
அப்படியே செயல்களும் இருக்க வேண்டும். அந்த நம்பிக்கையுடனேயே என் அடுத்த கட்டப் பயணத்தைத்
தொடர்கிறேன்.
மக்களுக்கானவை. எழுத்து எப்படி ஒரு சமூகத்தின் ஆன்மாவைப் பிரதிபலிக்கிறதோ,
அப்படியே செயல்களும் இருக்க வேண்டும். அந்த நம்பிக்கையுடனேயே என் அடுத்த கட்டப் பயணத்தைத்
தொடர்கிறேன்.

யாரையும் புண்படுத்தாமல், என் பயணத்தின்
ஒரு பகுதியை, அதன் உணர்வுகளின் தீவிரத்துடன், ஒரு பெண்ணியவாதியின்
சுயமரியாதையுடனும், ஒரு சமூக ஆர்வலரின் கரிசனையுடனும், ஒரு கவிதை வாசகியின்
மொழியுடனும் பகிர முயன்றிருக்கிறேன். இதில் துயரத்தின் மெல்லிய இழையும், பிடிவாதத்தின் உறுதியும் கலந்திருப்பதை நீங்கள் உணரக்கூடும். வாழ்க்கை அப்படித்தானே இருக்கிறது!

வெளிச்சம் வரும். அதுவரை, நம்பிக்கையுடன்
காத்திருப்போம். மெல்லிய இருளில் தெரியும் நட்சத்திரங்களை ரசிப்போம். நன்றி.

தில்லை

தாயதி