57: நூறு தேனீக்கள் : 02

புரவியின் ஆண்குறி சளசளக்க அதை வாயிலிட்டுக் குதப்பினாள் சுகுமாரி. பராக்கிரம தன் குறியில் அவள் வாய் உமிகிறது என எண்ணிக் கொண்டான். உடல் மெய்ப்புக் கொண்டு வியர்வை நழுவத் தொடங்கியது. புரவி தாங்காத வேகத்தில் அவள் வாயில் குறியை நுழைத்து எடுத்தது. விழிநீர் கசிந்த சுகுமாரியின் வாயில் குதிரை விந்தைக் கொட்டியது. அவள் விந்தைத் தன் முலைகளில் குழைத்து புரவிக் காலில் நின்ற பெண்களை அழைத்து உறிஞ்சிக் குடிக்க வைத்தாள். அவர்கள் மூவரதும் உடல்கள் தீப்பந்த வெளிச்சத்தில் புரவியின் தூங்கும் குறியிலிருந்து விந்து சொட்ட நெய்விழும் அனல்களாய் நெளிந்தன.

அறைகளைத் துழாவியபடி சுகுமாரியைத் தேடிய நூறு தேனீக்களும் மென்பட்டுத் துகிலால் போர்த்திய பிருஷ்டங்களுடன் மலர்களுக்கிடையில் மஞ்சத்தில் உறங்கிய சுகுமாரியைக் கண்டன. அவள் துகிலில் தங்கள் சிறுகொடுக்குகளைப் பற்றித் தூக்கி அந்தரத்தில் மிதந்து கொண்டே அவளுடலின் வனப்பை நோக்கி நின்றன. காற்று மேனியை அருட்டத் திரும்பிப் படுத்தவளின் முலைகள் தாமரைக் கிண்ணங்கள் போல் சளைந்தன. செந்நிற முலைக் கோட்டுகள் தங்கவிழிகளென மின்னின. அவள் முகத்தில் அயர்வின் தேக்கமொன்று ததும்பியது. மென்சதைகளென விம்மிய உதடுகள் என்னை முத்தமிடு என அழைக்கிறதெனக் கண்ட பெருந்தேனியொன்றின் உடலிலிருந்து துகிலை நீங்கிப் பறந்தான் பராக்கிரம. அதன் பின்னே தொண்ணூற்று ஒன்பது தேனீக்களும் துகிலை விட்டு அவளில் மொய்க்க இறங்கின. முலைகளில் கழுத்தில் இடையில் தொப்புள் குளத்தில் சீரற்று வளர்ந்த மழைக்காடென முளைத்த யோனிப் பற்றையை கால்நக விரல்களை உதட்டை நெற்றியை கூந்தலின் பெருந்திரளை சுற்றியும் அமர்ந்து உதடு குவித்து தேனுறிந்தன. சுகுமாரி முனகத் தொடங்கினாள். நூறுதேனீக்களும் ஓருடலென எழுந்து அவளை ஒவ்வொரு பாகமாய்த் தொட்டு எழுப்பி மூடிய விழிகளுக்கு முன்னே நிற்பவன் ஓர் அசுர மாயனென எண்ணச் செய்தன. உடலை அளைந்தே அல்குலை அவிழ்த்தன. அவள் மேனியதிரச் சரிந்தபடி மீண்டும் உறங்கத் தொடங்கினாள்.

பராக்கிரம எழுந்து மிதந்து கலைந்து அரண்மையின் ஒவ்வொரு திசையையும் துழாவினான். பொன்னையும் மணிகளையும் உணவு சாலையையும் நீரகங்களையும் நோக்கினான். அவனது விழிகள் அரண்மனையை உறிஞ்சித் தன் தேன்கூட்டுக்குள் கொண்டு சேர்க்க விழைபவையெனத் திமிறின. அவை விண்ணிலெழுந்து முழுநகரையும் நோக்கிக் கொண்டிருந்த போது பராக்கிரமவின் கழல் வலி மீண்டும் விசை கொண்டு உடலை உலுக்கியது. அரண்மனைக்குள் நுழைந்து விட உந்திப் பாய்ந்து சிறகடித்த தேனீக்கள் இருட் திரையொன்றால் சரிந்து அப்பால் மிதந்தன. ஒரு இன் கனவிலிருந்து வழுகிப் பிறிதொரு கொடுங்கனவில் நுழைந்தவையென அந்தரித்தன. அலைவுற்று ஒன்றையொன்று பற்றிக் கொண்டு சிறுகொடுக்குகளும் சிறகுகளும் விம்மின.

சிங்கை புரியின் மையச் சிறைச்சாலையில் பெண்கள் குமிந்திருந்திருக்கும் பகுதியில் தேனீக்கள் மிதந்தன. அழுகுரல்கள் தீனமாய் ஒலிக்க எங்கும் நிலைகொள்ளாமல் சின்னஞ்சிறு சிறகுகள் துடிக்க காற்றில் தள்ளாடின. அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் கனவில் துன்புறுபவர்களென விழிகளை மூடி அழுதபடி நிர்வாணமாய் இருட்டுக்குள் முட்டி மோதினர். ஒரு பெண் இன்னொருவரைத் தொட்ட போது மேனியதிர்ந்து திரும்பினர். பராக்கிரம அவளத் திரும்பவும் அக்கனவில் கண்டான். சிறுமி. விழிகளின் கீழ் சிறுகரும் நீள்மச்சமொன்று இருந்தது. அவளே தான் எனக் கண்டதும் நூறு தேனீக்களின் இருநூறு சிறகுகளையும் உந்தி வெளியேறிவிடத் தவிதவித்தான். அவள் விழிகள் திறந்து கண்ணீர் கொட்டாமல் பேய்க்கண்களால் தேனீக்களை நோக்கினாள். கழலின் வலியில் பேய்க்கண்ணொன்று முளைத்திருப்பதைப் போல் உணர்வு கொள்ள உறக்கத்தில் கால்களைப் பற்றிக் கொண்டான் பராக்கிரம. கண்விழியைப் பிதுக்கி விடுபவனைப் போல் கழலை அழுத்தி நோண்டினான். வலியின் நரம்புகள் புகை விரிவது போல் கழலிருந்து மேனியெங்கும் படர்ந்து கிளைத்தது.

அவளது பெயரை அவன் அறியான். இளம் வீரனாய் சிங்கைப் படையில் சேர்ந்த புதிதில் சிறைச்சாலைக் காவலுக்கென நியமிக்கப்பட்டிருந்தான். இரண்டாம் நாளிரவு பெண்கள் பகுதியிலிருந்து ஆழிக்கொதிப்பில் எழும் சீறல்கள் போல ஒலிகள் எழுந்தன. நீள்குகைகளால் வாயில்கள் கொண்ட மலையடிவாரம் ஒன்றின் மையத்தில் அச்சிறைச்சாலை அமைந்திருந்தது. சுற்றிலும் முட்பற்றைகளும் சிற்றருவியொன்றும் கூடிய அரண்போன்ற சிறைச்சாலை. வலக்குகை வாயிலில் தீப்பந்த ஒளியின் கீழ் பராக்கிரமவும் அவனது தோழர்களும் அமர்ந்து மானொன்றைச் சுட்டு எரிதீயில் வாட்டிக் கொண்டிருந்தனர். அதன் சதைக்கொழுப்புகள் கரைந்து நெருப்பில் விழுந்து கொண்டிருந்தது. காதற் பாடல்களைப் பாடி நகைத்துப் பெண்கள் போன்று நளினம் காட்டி வீரர்கள் உரக்கச் சிரித்தபடியிருந்தனர். பராக்கிரம சலம் கழிப்பதற்காக அருவிக்கரையாகச் சென்றபோது குகைச்சுவர்கள் அதிர்பவை போல் கேவல்கள் எழுந்தன. பராக்கிரம தன் காதைப் பாறையில் வைத்து ஒலிகளை உய்க்க எண்ணினான். தடிகள் பாறைகளில் அடிக்குமொலி சாட்டைகள் விசிறிக் காற்றைக் கீறுமொலி உயிர் போகும் மானுடர் கூவுமொலியென நரகத்தில் செவி வைத்தவனனெ இதயத்தை நடுக்கம் புலிவாயால் கவ்வியிழுபடுவதைப் போல் ஆக்கியது.

மேற்பாதையால் வளைந்து ஏறி மலையிலிருக்கும் ரகசிய வழியால் உள்ளே குதித்திறங்கினான். மலையின் கரைப்பகுதியில் உள்ள நீண்ட குழியில் பெண்கள் பகுதி அமைக்கப்பட்டிருந்தது. சங்கிலிகள் இழுபடுமொலி ரகசிய வாசலைக் கூசச்செய்தது. ஒவ்வொரு அடியாய் ஊர்ந்து உள்ளடுக்கின் விளிம்பில் உள்ள பாறைகளுக்கிடையில் அமர்ந்து கொண்டான். அன்று அவன் கண்டதைக் கதைகளிலும் கேட்டதில்லை. இருபதுக்கும் குறைவான கைதிகளே அப்போது அங்கு வைக்கப்பட்டிருந்தார்கள். பெரும்பாலோனார் வந்த சிலநாட்களிலேயே மடிந்து சிறைச்சாலையின் உள்ளேயே அவர்களது உடல்கள் குவிக்கப்பட்டிருந்தன. இருநாட்களுக்கொரு முறை தீவளர்த்து அதில் இறந்தவர்களை எரிப்பது வழமை. நேற்றுத் தான் ஒன்பது உடல்களை எரித்தார்கள். விலங்குகளை அள்ளி வந்து எரிப்பதைப் போல எந்தத் தயக்கமுமின்றி உடல்களைத் தீயிட்டுச் சிரித்துக் கதைபேசும் வீரர்களை அவன் அதிர்ச்சியுடன் நோக்கியதை நினைத்துக் கொண்டான். அவனது உடல் நடுக்கத்தில் நிலைகொண்டிருந்தது. குந்தியிருந்த போது தொடைகளின் தசைநார்கள் தடித்து விறைப்பவை போல் ஆடின. வியர்வை சொரிந்து கொட்டியது.

மூன்று இளம் பெண்களை நாய்கள் போல் நிற்க வைத்து முதிய காவலனொருவன் அவர்களை நோக்கி வசைகளைச் சொல்லிக் கொண்டு அவன் கால்களை உயர்த்தி அழுகப் போகும் பருவத்தில் உள்ள பழங்கள் போன்றிருந்த தன் ஆண்குலையைக் காட்டி அவர்களை நோக்கச் சொல்லிக் கூவினான். அவர்கள் விழிகள் தாழ்ந்து அழுது கொண்டிருந்த போது பின்னாலிருந்த இன்னொரு கிழக் காவலன் அவர்களின் பிருஷ்டங்களில் கால்களால் உதைந்து விளையாடிச் சிரித்தான். இன்னொரு புறம் ஐந்து பெண்கள் மூர்ச்சையாகி ஒருவர் மேல் இன்னொருவர் கால்களும் கைகளும் அசையாமல் கிடக்க இறந்தவர்கள் போலிருந்தனர். மூச்சு ஏறியிறங்கியதைக் கொண்டு அவர்கள் இறக்கவில்லையென எண்ணினான். அந்தப் பகுதி முழுக்கவும் பிணநாற்றம் கூடியிருந்தது. அவர்களின் நிர்வாண உடல்கள் மேல் கருமண்ணும் விந்து நீரும் படிந்து ஒட்டியிருந்தது.

அவர்களுக்குச் சற்று அப்பால் சில பெண்களை இளம் வீரர்கள் புணர்ந்து கொண்டிருந்தனர். மலவாசலிலும் யோனியிலும் இருகுறிகள் நுழைய அழுத்தி வைக்கப்பட்டு குருதிக் கோடுகள் மேனிகளில் மின்னப் புணரப்பட்டார்கள். அவர்களின் கதறலோசை வடிந்து விழிநீர் ஓசையுடன் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது. ஒரு பெண்ணின் குதவழியால் மலம் பிரிந்து வெளிப்பட்ட போது இன்னொரு பெண்ணை இழுத்து வந்து அதை உண்ணச் சொல்லி அடித்தார்கள். முள்ளுச் சரடுகளால் ஆன கழியால் முதுகில் அடிகள் விழ அவள் மலத்தை உண்டாள். அதை நோக்கிய பராக்கிரம அடிவயிறு அதிர வாயைப் பொத்தியபடி ஓங்காளித்தான். வயிற்றில் எரியமிலங்கள் ஓடிக்கொண்டும் உதைத்துக் கொண்டும் கண்ணீர் வடிய ஓங்காளித்துப் பிரட்டினான். அவள் முகத்தில் மலமும் சலமும் குருதியும் ஒட்டிக் குழையக் கிடந்தவளின் மேல் ஒரு இளம் காவலாளி மேலும் சலமடித்தான். சுடுநீர் கொட்டியவள் போல வயிற்றை எக்கிக் கால்களைப் பிடித்துக் கொண்டு விக்கி விக்கி அழுத போது மலமும் சலமும் அவள் வாயிலிருந்து ஓங்காளித்துக் கொட்ட உடல் அதிர்கம்பென உலையக் குலைந்து கிடந்தாள்.

பராக்கிரம தன் வயிற்றை எக்கியபடி திரும்பிச் சென்றுவிடத் எழுந்த போது அவன் அமர்ந்திருந்த பாறையின் நேர்கீழே நான்கு கிழவர்கள் சுற்றி நிற்க அவர்களின் கால்களில் விழுந்து கதறிய சிறுமியைக் கண்டான். இளையவள். மெல்லிய சதைகொண்ட சிற்றுடல். நிர்வாண உடலில் முலைகள் காம்புகளென மட்டுமே எஞ்சியிருந்தன. கறுத்து வறுமையினால் மெலிந்த தேகம். அவனுக்கு அவன் கிராமத்தின் சிறுமிகள் முகமெல்லாம் நினைவில் பொருக்கென ஓடின. உடல் அதிர அங்கு நடக்கப்போவதை நோக்க முடியாமல் திரும்ப எழுந்தவனை அவள் முழந்தாளில் நின்று கதறியபடி கண்டாள். அவன் அவள் விழிகளைக் கண்டான். கருங்குருத்து முகம். வலவிழியின் கீழே நீள்மச்சம். எத்தனை சிறியவள். இவளை என்ன செய்யப் போகிறார்கள் என்பதை நினைத்தபடி சிறைச்சாலையைச் சுற்றி மறுமுறை நோக்கியவனின் உடல் வலிப்பு வந்தவனென இழுபடத் தொடங்கியது.

அவள் அவர்களைக் கெஞ்சியபடி ஒரு காலிலிருந்து இன்னொரு காலிற்கு மாறுமொரு கணத்தில் அவனையும் நிமிர்ந்து நோக்கினாள். அவ்விழிகள் அவனிடமும் கெஞ்சின. அவள் அண்ணா என அழைக்கிறாள் என எண்ணிக் கொண்ட பராக்கிரம தன் வயிற்றை அழுத்திப் பிசையும் அச்சொல்லை விரட்டி விட இறுக்கிக் கொண்டான். அடிவயிற்றின் நரம்புகள் பின்னிக் கொண்டு கொழுவின.

அவனுடல் சக்தியனைத்துமிழந்து பாறையில் சாய்ந்தது. நான்கு கிழவர்களும் கிழிந்து கிடந்த அகன்ற துணியொன்றை விரித்து அதில் அமர்ந்து கொண்டனர். அவர்களில் மூத்தவனாய் இருந்த வடுநிரம்பிய கருத்த உடம்பினன் அவளது கூந்தலைப் பற்றிச் சிறுமுயலைத் தூக்குபவனென அவளைத் தன்னுடன் தூக்கி அமர்ந்து கொண்டு பின்புறமாக இருகரங்களையும் கொழுக்கி போல் போட்டு இழுத்துக் கொண்டான். கால்களை உதைந்து பின் தள்ளித் திமிறியவளின் கழுத்தை நரமாமிசம் உண்பவன் போல் கடித்து இளங்குருதி அவன் பற்களில் படியச் சிரித்தான். மிருகக் கடியில் சதை பிய்ந்தது போல் அவள் அதிர்ந்தாள். கழுத்தில் எழுந்த வலியால் தலையைத் திருப்பிய போது கழுத்தின் இறுக்கால் கால்கள் துள்ளின. இன்னொரு கிழவன் பார்ப்பதற்குக் கோரமுகம் கொண்டவன். வெண்மையும் கருமையும் கலந்த குழலும் தாடியும் கொண்டிருந்தான். பற்கள் காவி படிந்து குடிமயக்கில் விழிகள் பீழைக்கட்டிகளென ஆட அவளின் கால்களைப் பிடித்து விரித்தான். மற்ற இருவரினதும் தோல்கள் பாம்புச்சட்டை போல் மின்ன அருவருப்பின் உருக்கொண்டு அவளருகே சென்று காம்புகளை உறிஞ்சி இழுத்தார்கள். கதறியவளின் சொண்டை ஒருவன் கடித்து இழுத்தான். காலைப் பிடித்த கிழவன் அவள் இளந் தொடைகளில் புரவியை விரட்டுபவன் போல் அடித்துச் சிரித்தான். அவளைக் கால்களை விரிக்கச் சொல்லி வசைகளால் ஏசினான். அவள் கரங்கள் பின்னிருந்த கிழவனின் பிடியால் உடைபடுபவை போல ஒலியெழுந்தன. ஒருகணத்தில் எலும்புகள் உடைபடுமொலி பாறைகளில் பட்டதிர்ந்தது. அவளின் இருகரங்களும் தூங்குவேர்களெனத் தொங்க விழுந்தாள். வலியில் அவள் குரல் குழந்தைகள் நோவால் அழுவதைப் போல் ஒலித்தது. பராக்கிரமவின் விரிந்த விழியிலிருந்து நீர் ஓசையின்றி விழுந்து கொண்டிருந்தது. காய்ச்சல் கொண்டு மேனி முடங்கினான். அய்யோ அய்யோ என அவன் அகம் கூவியது. பாழ்பட்டு நரகத்தில் விழுந்து நாகங்களால் கடியுண்டு வேழங்களால் தலை பிதுக்கி ஆண்குறிகளைக் கொதியிரும்பில் வைத்து உலோக ஊசிகளால் இடைவெளியின்றி உடல்களில் செலுத்தி அவற்றை ஒவ்வொரு கணமும் அறைந்து உள்ளனுப்பி எரிவிறகிலிட்டு வேகாது யுகம் யுகமாய் எரிந்தழியாது அவர்கள் வதைபட வேண்டும் என அகம் குழறினான். அவர்களை அழியாது காக்கும் சிறையில் தண்டனை தருபவன் எனத் தன்னை நினைத்துக் கொண்டான். அவர்களால் சித்திரவதை செய்யப்பட்ட ஒவ்வொரு பெண்ணும் அவனுடன் சேர்ந்து அவர்களைத் துன்புறுத்த வேண்டும் என அகமரற்றிக் கொள்ள அக்காட்சியை அவன் நோக்கியே ஆகவேண்டுமென உளம் ஒருக்கினான். வேதனையின் பெரும் வாதை அதை நிகழும் உடலை விடப் பார்த்து வினைபுரிய முடியாத ஒருவருக்கு ஆயிரமடங்கு கொடுங்கனவொன்றை நிரந்தரமாய் அளிக்குமென்று அவன் அன்று எண்ணியிருக்கவில்லை.

அவளது உடைந்த கரங்களை இழுத்துப் பார்த்த கிழவனொருவன் அவள் அழுகை அக்கணத்துடன் உடைந்ததைப் பார்த்து எக்காளமிட்டான். அவளது முகமருகில் சென்று காதில் நக்கிக் கடித்து ஊனை உறிஞ்சுபவன் போல செவியின் ஒருசுளையை வாய்க்குள் வைத்து நாற்றமொழுகும் அவன் உமிழ்நீர் அவள் காதில் நிரம்பி வடிந்த போது அவளது மறுசெவியைப் பற்றினான். இன்னொரு கிழவன் அவள் காம்புகளில் தனது வெண்நோய் படிந்தது போலிருந்த குறியை வைத்து உருட்டினான். காம்பைக் கிள்ளி இழுத்து விட்டான். அவளது உடலில் மூச்சு மட்டும் இருந்தது. பின்னால் நின்ற மூத்த கிழவன் அவள் பிருஷ்டங்களை விரித்துச் செயலற்றுக் கிடந்த கரங்களை நீந்துபவள் போலப் போட்டு பின்னிருந்து வெறிக்கூச்சலுடன் யோனியைப் புணரக் குறியை வைத்துத் தேய்த்தான். அவளது யோனிமடல்கள் விரியாத சிறுமலரைப் போன்றிருந்தது. தன்விரல்களிலிருந்த குருதியுடன் சேர்த்து இருவிரல்களால் அவள் புழையில் குத்தினான். புரவியின் கழுத்தை வெட்டியது போல் குருதி பீறிட்டு அடங்கியது. அவளுடலில் நிலநடுக்கம் வந்தது போல் அதிர்வுகள் நோச்சாவில் எழுந்தடங்கின. கால்களை மேலும் விரித்தான். இருவர் பிடித்துக் கொண்டு துணியுடன் சேர்த்து ஏறியமர்ந்தனர். மேலுடல் துள்ளி விழுந்தது. கால்கள் நீண்டு ஒடிந்து விம்மின. மூத்த கிழவன் உரக்கப் பேசிச் சிரித்தபடி அவளைப் புணர்ந்து கொண்டிருந்தான். அவள் விழிகள் திறந்து தலையை உயர்த்தி பராக்கிரமவை நோக்கின. அவன் அக்கொல்கணத்தில் அவளை நோக்கிக் கொண்டேயிருந்தான். அவளில் ஒன்றுமற்ற வெறுவிழிகளிரண்டு சிறுதழலுடன் எரிந்து கொண்டிருந்தன. நால்வரும் அவளைப் புணர்ந்தனர். ஒவ்வொரு கோணத்திலும் கிடத்தி உருட்டி சாய்த்து தூக்கி அவளைப் புணர்ந்த போது அவள் சவமெனத் தன்னுடலை வைத்துக் கொண்டாள். குறிகள் அவளில் துர்நாக்குகளென வாடை கொண்டு அலைந்தன. அவள் வாயில் விந்தை நிரப்பிக் குடிக்க வைத்தார்கள். அப்பாலிருந்தவர்களை அழைத்து இன்றுடன் இவள் இறந்து விடுவாள். புணர்ந்து கொள்ளுங்கள் என அழைத்தார்கள். அவர்கள் புணர்ந்து கொண்டிருந்த பெண்களை விட்டு அவளை நோக்கியெழுந்த போது அப்பெண்கள் கோவெனக் கத்திக் கொண்டு அவர்கள் கால்களில் விழுந்து மேனிவிழுத்தி அழுதார்கள். அவளை விட்டுவிடச் சொல்லிக் கெஞ்சினார்கள். தங்களைப் புணரச் சொல்லி அவர்கள் கரங்களை எடுத்து மார்பினில் வைத்தார்கள். அவர்கள் அனைவரையும் உதறி ஒருபக்கமாக நிறுத்தி விட்டுக் குழியின் மையத்தில் அச்சிறுமியைத் தூக்கி வந்தார்கள். கைகள் உடைந்து தூங்கக் கால்கள் செயலழிந்து கிடக்க நான்கு கிழவர்களும் பிணம் தூக்குபவர்களென அவளுடலைச் சுமந்து வந்து அங்கிருந்த பழைய மஞ்சமொன்றில் கிடத்தினார்கள். அவள் மலையின் இருள் முகப்பை நோக்கினாள். அங்கு நின்ற பெண்கள் பாறையில் சாய்ந்து தலையைப் பாறைக்கூர்களில் இடித்து மார்பிலறைந்து அழுதார்கள். அவர்களது அழுகையொலி உயிருடன் எல்லாவற்றையும் அனுபவிக்கப்படும் வகையில் சபித்து அறுத்து உப்பும் தூளுமிட்டு வெறும் வெயிலில் ஆயிரமாண்டுகள் உலர வைத்துத் தீயில் வாட்டி அதை இன்னும் ஆயிரமாண்டுகள் முள்ளில் குற்றி வைத்து இன்னும் ஆயிரமாண்டுகள் தணற்கல்களில் கிடத்தி இன்னும் பல்லாயிரமாண்டுகள் தன் பெண்குழந்தைகள் கண்முன்னே புணர்ந்து ஓயாது கொல்லப்பட நோக்கி நிற்கும் முதுதெய்வங்களின் ஒப்பாரிகளென பராக்கிரமவின் செவிகளில் பொருள் கொண்டன.

மலையிருட்டினை நோக்கிய சிறுமியின் அகம் என்ன எண்ணுமென பராக்கிரம உள்ளெரிந்து கொண்டிருந்தான். எத்தனை கொடிய கொடியவளாய் இருந்திருந்தால் இத்தனை கொடிய வாழ்வு அவளுக்கு அளிக்கப்பட்டிருக்கும். பலநூறு தடவைகள் பிறந்து பல்லாயிரம் உயிர்களைச் சித்திரவதை செய்து கொன்றதன் மறுவினை அதுவென எண்ணிக் கொள்வாளா. அவள் அகத்தில் அன்னையினதோ தந்தையினதோ முகங்கள் எழுமா. யாராலும் காப்பாற்றப்பட முடியாமல் கைவிடப்பட்ட பெண்ணின் அகத்தில் புடவியென்பது என்ன பொருளென அமையும். மரணிக்கும் போது மட்டுமே பெண்ணுக்குப் புடவி மெய்யான விடுதலையை நல்குகிறது. அவள் தன் மரணத்தை அவ்விருளில் எதிர்நோக்கியிருக்கிறாள். இன்னும் சிலகுறிகள் தன்னைப் புணர்ந்து தள்ளும். மேனியை அடித்து முறித்துக் கழுத்தை நெரித்துக் கொல்வார்கள். அவளைக் கொல்லும் அக்கரத்தின் கருணை புடவியை விட மேலானது. இங்கிருந்து செயலற்று நோக்கும் தன்னை விடக் கொல்லும் கரத்தான் புண்ணியம் செய்கிறான். புடவியைக் காப்பவர்களென நின்று கொண்டிருக்கும் தெய்வங்களை அவள் உமிழவும் செய்யாள். அதற்கு ஏதேனும் பொருளுண்டா. அவர்களிடம் தொழுவதற்குக் கரங்களும் இல்லாது உடைபட்டுக் கிடப்பவள். அவள் அவர்களை நோக்கினால் அத்தெய்வங்கள் எரியும். இக்காலங்கள் சாம்பலாகும். இப்புடவி அழியட்டுமென அவள் ஒரு சொல் சொன்னால் அது அக்கணமே நிறைவேறட்டும். இங்கு வாழ்வதற்கும் பொருளென ஏதுமில்லை. பொருள் கொண்டு கடந்து வாழ்ந்திடும் ஒவ்வொரு உயிரும் அவளை விலக்கி நின்றே மகிழ்ச்சியென ஒன்றை அடைய முடியும். அவளை எண்ணும் உயிரொன்றுக்கு மகிழ்ச்சியென்பது குற்றவுணர்ச்சி மட்டுமே. பாவத்தில் உழன்று சாக்காட்டில் அவளுடன் உடன் சென்று இறப்பதே மெய்ப்பொருளாகும். பராக்கிரம இச்சொற்களை எண்ணுவதால் என்ன பயன் என அறியாமல் அகத்தில் நூறு தேனீக்களும் அவற்றின் சின்னஞ் சிறு விழிகளிலிருந்து அணுத்துமிக் கண்ணீரால் சிறகுகள் ஒட்டப் பாறையில் பாசியெனக் கிடந்தன.

பழைய மஞ்சத்தின் மேல் வந்தவர்கள் நிதானமாக அவளை ஒவ்வொருவராகப் புணர்ந்தார்கள். சிலர் அவளை வேசி என்றார்கள். சிலர் அவளை அழு என்றார்கள். சிலர் அவளைக் கெஞ்சு என்றார்கள். சிலர் அவளைக் கனியே என்றார்கள். சிலர் அவளை என்னைக் காதலிக்கிறாயா கண்ணே என்றார்கள். அவளுடல் முள்ளால் புணரப்படுவதைப் போல் துடிப்புமட்டுமேயெனக் கிடந்தது. உறைந்த விழிகள் இருநாழிகைக்கு முன்னரே அவள் இறந்து விட்டிருப்பதைப் போலிருந்தன. அவள் இறந்து விட்டாள் எனப் பராக்கிரம கண்ட போது ஒருவன் அவளைத் திருப்பி வைத்துப் புணர்ந்து கொண்டிருந்தான். தலை பராக்கிரமவின் பக்கம் திரும்பியிருந்தது. அவ்விழிகளில் மரணம் படிந்து விட்டதைக் கண்டவன் உளம் இளகியது. அகம் அவனை நோக்கிப் பேய்ச்சிரிப்புடன் கூவியது. இனி எங்கனம் இக்கண்களை மறப்பாய் மூடனே என உரக்க நகைத்தது. உடல் துன்பக் கூழெனக் கரைந்தது. அவளின் உடலை மேலுமிரு நாழிகை புணர்ந்த பின்னரே அவள் இறந்து விட்டாள் என அவர்கள் கண்டார்கள். அவளை ஒரு விறகைத் தூக்கி எறிவதைப் போல ஒருவன் பிணக்குவியலில் போட்டான். அங்கிருந்த பெண்கள் அலறவும் சக்தியற்று மயங்கிக் கிடந்தனர். அவர்களில் ஒருத்தியின் விழிசற்றுத் திறந்திருப்பதைக் கண்டவனொருவன் வெளியிலிருந்து உள்ளே வந்த பராக்கிரமவுடன் காவலில் நின்ற தோழர்களுக்குக் காட்டினான். இவள் இன்னமும் மயங்கவில்லை எனச் சொன்னான். அவளை அவர்கள் தூக்கிக் கொண்டு குகை வழியால் வெளியே சென்ற போது பராக்கிரம திரும்பிக்கொண்டு மலையிருட்டினை நோக்கினான். மாலையில் மானை வேட்டையாடிய பின் தோளில் சுமந்து வந்த தோழனே இப்பொழுதும் அதே போல அவளைத் தோளிலிட்டுச் செல்கிறான். அவனது சொற்கள் அவனை நீங்கின. அவனது சித்தம் நீரில் விழும் இரும்புக்கதையென மூழ்கிக் கொண்டே போனது.

சிலகணங்களின் பின் நூறு தேனீக்களும் அவனுடலை ரகசிய வழியால் தூக்கிக் கொண்டு சிறைச்சாலைக்கு மேலே பறந்தன. மான் கறியை உண்டபடி அவளைப் புணர்ந்து தீக்கம்பியைக் குதவழியாச் செலுத்தி வாய்வழியாக எடுத்த பராக்கிரமவின் தோழர்கள் அவளை நெருப்பில் உருக்கினர். காதற் பாடல்களை உவகையுடன் பாடிக் கொண்டிருந்தனர். உணவை எந்த நாற்றமுமின்றிச் சுவைத்தனர். அவனது மயங்கிய உடலைத் தேனீக்கள் நெருப்பின் மேல் தூக்கிக்கொண்டு சிறகடித்தன. எண்ணாக் கணத்தில் துகிலை விட்டு நீங்கியவையென அவனுடலை விட்டு நீங்கித் தீயுள் குவிந்து விழுந்து பொசுங்கின.

அவனது உடல் அந்தரத்தில் வலிப்பிண்டமென எதனாலும் தீண்டப்படாமல் மிதந்தது. உடலை இருகரங்கள் உலுப்பும் போதமெழ அவனருகில் அச்சிறுமி இளங்குருத்தென மிதந்து வந்து நீரைத் துழாபுபவளெனக் கைகளைக் காற்றில் நீந்தியபடி “அனைத்தையும் பார்த்தீர்களா அண்ணா. என்னை உங்களால் காக்க முடியாதென்று அறிவேன். நீங்கள் பார்க்காமலாவது இருந்திருக்கலாம். உங்கள் விழிகள் மட்டுமே அங்கிருந்த ஆண்களிலிருந்து எனக்கு ஒரு நம்பிக்கையை அளித்தது. கரத்தில் வாளுடன் பாறையிலிருந்து பாய்ந்து வந்து அவர்களை வெட்டி வீழ்த்திக் காப்பீர்கள் என எண்ணினேன். உங்களால் ஏன் அண்ணா அதைச் செய்ய முடியவில்லை. நான் மடியும் வரை நோக்கினீர்கள் அல்லவா. அவர்கள் என்னை வதைத்ததைக் கண்டு கண்ணீர் விட்டீர்கள் அல்லவா. ஆனால் உங்கள் உடலால் ஒன்றும் பயனில்லை. தெய்வங்களாலும் அதிசயங்கள் புரிய முடியவில்லை. நான் வதைபடுவதைக் காணும் போது ஒருகணமாவது உங்களிலிருக்கும் அறம் எழுந்து வரவில்லையெனில் நீங்கள் எதன் பொருட்டு வாழ்வீர்கள். அவர்கள் செய்கிறார்கள். நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள். இன்னும் ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகள் எனது உடல் தீராது உங்கள் கரங்களாலும் குறிகளாலும் வதைபடும். அவர்கள் புரிவார்கள். நீங்கள் விழிநீர் சிந்துவீர்கள். இன்று ஒன்றை அறிந்தேன் அண்ணா. ஆணென்பது ஒற்றைக் கொடும்பிறவி. பெண்ணன்பது அவன் முன் அழியும் சிறுதேனீ. எங்கள் தேன்கூட்டில் விழுந்த நெருப்புக்கல் நீங்கள். உங்களால் இப்புடவியில் எதையும் மாற்ற இயலாது. உங்களுக்குக் குழந்தைகள் உண்டா அண்ணா. தயவு செய்து குழந்தைகளைப் பெறாதீர்கள். ஒன்று கொல்வது. இன்னொன்று கொல்லப்படுவதாய் மட்டுமே எஞ்சும் இழிவிலங்குகள் இப்புடவியிலேயே மானுடர் மட்டுமே. இங்கு அறமெனச் சொன்ன எல்லாவற்றையும் அவர்கள் மீறினார்கள். உவகையுடனும் சிரிப்புடனும் எனது உடலைப் பரிமாறிக் கொண்டார்கள். இலையில் வைக்கப்படும் உணவைக் கூடச் சிந்தாமல் உண்பார்கள். ஆனால் என்னில் சிந்தும் குருதி அவர்களிற்குக் களியளிப்பது. என்னில் உடையும் எலும்புகள் அவர்களுக்கு இன்னிசை. எனது அலறலும் ஒலியும் அவர்களின் புணர்வுச்ச ஓசைகள். நான் அழிகிறேன். இங்கு மிச்சமில்லாமல் அனைத்தும் அழியும் வரை நோக்கி நிற்கவும் விரும்பவில்லை. வஞ்சமென எதையும் எடுத்துக் கொள்ளாமல் போகிறேன். இங்கு ஏதேனும் புரிந்து கொள்ளப்படும் என நான் நம்பவில்லை. நம்பிக் காத்திருக்க உளமும் இல்லை” என்று சொல்லியபடி மேலெழுந்து மிதந்தவளின் கால்களைப் பற்றத் துழாவிய பராக்கிரமவின் கரங்களில் அவள் கரும்புகையெனக் கலைந்தாள்.

உலுக்கலிலிருந்து விழிப்பில் எழுந்த போது அலறு விழியுடன் நின்ற பராக்கிரமவைப் பார்த்துக் கணையான் பேதலித்தவன் போல் விழித்துக் கொண்டிருந்தான். “நல்ல வேளை விழித்து விட்டார். இல்லையேல் களிம்பைத் தடவியே கொன்றவன் ஆகியிருப்பாய்” எனச் சொல்லி மூப்பர் உரக்கச் சிரித்தார். கணையான் உயிர் மீண்டவன் போல் பராக்கிரமவை நோக்கிக் கொண்டு அவன் கழலில் விழியுற்று “நோ எப்படி இருக்கிறது நண்பரே” என்றான். பராக்கிரம எழுந்தமர்ந்து உடலை உதறிச் சித்தத்தை ஒருக்கினான். அக்கனவு அவனுக்கு வழமையானது. ஆயிரம் தடவைகள் கண்டிருப்பான். வாழ்வென்பதைக் கனவெனவும் அவனது கொடுங்கனவுகளே மெய்யென்றும் எண்ணுமளவுக்கு அவன் அகம் மாறியிருந்தது. ஏதேனுமோர் வழியில் இப்போரை முடித்து அசலவை அரசனாக்குவதே அவன் அச்சிறுமிக்குச் செய்யும் சிறுகருமமென எண்ணியிருந்தான்.

கழலை நோக்கியவன் வலிவற்றியிருப்பதைக் கண்டான். காலை ஊன்றி எழுந்து நின்று உதறினான். அருகிலிருந்த கணையானின் தோழர்கள் கைகளைத் தட்டி வாழ்த்தொலி எழுப்பினர். கணையான் தன் புன்மீசையத் தடவிக்கொண்டு மூப்பரை நோக்கிச் சிரித்தான். அவர் அவனின் மிதப்பைக் கண்டு மெல்லச் சிரிப்பெழ “காயமாற்றுபவன் மிதப்புக் கொள்வதில் தவறில்லை” எனச் சொல்லிப் பராக்கிரமவை நோக்கிச் சிரித்தார். பராக்கிரம அவர்களின் முகங்களில் கயிற்றுச் சுருக்குகளை எறிந்து புடவிக்கு மீள விரும்புபவனென ஒவ்வொரு முகங்களாலும் தன் கனவிலிருந்து வெளியே வந்தான். “நன்றி நண்பரே” எனக் கணையானின் கைகளைப் பற்றிக் குலுக்கினான். கணையான் மெல்ல நெளிந்து “பரவாயில்லை நண்பரே. களிக்கு வந்த பின் நடனமாடாது திரும்புவது கொடுஞ்சாபம். அதனாலேயே உங்கள் கழலிற்குக் களிம்பிட்டேன்” என்று புன்னகைத்தான். அவனது முகத்தை நோக்கி விரிபுன்னகையுடன் நின்ற பராக்கிரம “பசிக்கிறது” எனச் சொல்லியபடி அன்ன சத்திரத்தை நோக்கினான். தீராத சனப்பெருக்கென அன்ன சத்திரம் நிரம்பியபடியே இருந்தது. எழுந்து சென்று இருவருக்கிடையிலிருந்த சிற்றிடை வெளியில் அமர்ந்து கொண்டான். வாழையிலைத் துண்டு அவன் முன் நீர்தளும்ப விழுந்தது. அதைத் துடைத்து வழித்து நீரை விசிறினான். இலை நீரோடிப் பசுமொளி கூடியது. பராக்கிரம வயிற்றை இளக்கிக் கொண்டு உணவுக் கடகத்துடன் வந்தவனை நோக்கிப் புன்னகைத்தான்.