89: களியிலாடு மயில்

அருள்வதும் மருள்வதும் பெண்ணின் இயற்கை. வளர்வதும் பொலிவதும் போல. தானகி தன் நினைவுகளின் இனிமைகள் அனைத்தும் நிலவையின் உடனிருத்தலில் எங்கனம் பூத்து மகிழ்ந்தன என எண்ணிக் கொண்டாள். அரசியினருகில் துயிலும் தோழியென்றாகி வாழ்பவள். சொல்லிலும் மெளனத்திலும் மெல்லிய அசைவிலும் கூட அவளை அறிந்தவள். நிலவை பெண் கூர் கொண்ட உச்சம். விழைவும் அறிவும் ஞானமும் திரண்ட பேருரு. காலத்தின் சங்கிலி. வாழ்வின் திகைப்பு.

முதல் நாள் களியிரவில் மந்தணமாய்க் களி நோக்கி வருவோமா என நிலவை கேட்ட போது அவளில் அவள் கண்டது விழைவும் சிறுமியும் கூடிய நிலவையை. நிலவை பேரரசிக்குரிய பாவனைகள் சூடியிருப்பவள் என்றாலும் மாதுமியாள் நோயுற்று மாண்ட பின்னர் ஈச்சி களம் பட்டு வீழ்ந்த பின்னர் முதுமையுற்றவளானாள். குருதியின் வலைகளில் ஆடும் சிலந்தியென அஞ்சிக் காலெடுப்பவளானாள். அவர்கள் நிலவையில் விட்டுச்சென்ற வெறுமையை எதனாலும் நிரப்ப முடியாதென்பதை உணர்ந்தவள் தானகி. அரண்மனைக்கு வந்த சில நாட்களிலேயே நிலவையின் இமை அசைவுகளில் எப்பொழுதும் அசையும் இனிமையை மறைக்கும் ஆணையிருப்பைக் கண்டு அஞ்சியிருந்தாள். ஆணை கொண்ட பெண் அஞ்சத்தக்கவள். அவளது உடல் தன்னை அறுத்து பிறிதொன்றாகி வெளிவருவது. நச்சுக் கொடி அவிழ்த்து வெளிவரும் குழவி போல அரண்மனைக்கு வந்தவள் நிலவை.

நெடுங்காலம் வனக்குடில்களிலேயே வாழ்ந்தவள். வனமளிக்கும் விடுதலையில் வாழ்ந்தவள் பட்டினமளிக்கும் முறைமை வாழ்க்கையை வெறுத்தாள். அரசவைகளில் அணியேற்றுச் சொல் முறைய வாய்ப்பின்றி அரசு சூழ்தல்களின் வெறும் முடிச்சுகளையும் சொற்களின் மழுங்கல்களையும் முறைமையின் வெற்று பாவனைகளையும் சலிப்புடன் நோக்கியிருப்பாள் நிலவை. அருகில் நிற்கும் தானகி அவளுக்கு நீரளிக்கும் பொழுதுகளை உளத்தாலேயே அறிவாள். சலிப்பு மிகும் போது தாகங் கொண்டவள் அவள் என்பதைக் கற்றிருந்தாள்.

நிலவை மந்தணக் களிக்குச் செல்வோம் எனக் கேட்ட போது அது ஆணையாக ஒலிக்கவில்லை. உன்னிடமும் கேட்கிறேன் என்ன சொல்கிறாய் எனவே வினவினாள். அந்த நடுக்கமும் நெருக்கமும் தானகியை உருக்கியது. பெருநட்பில் கோரும் பேரரசியிடம் எளிய சேவகியின் விருப்பம் எங்கனம் பொருளுள்ளதாகும். ஆனால் அவள் அகம் கூச்சலிட்டது. அவளை அவள் விழையும் களியில் நடத்திச் செல்ல உவகையுடன் எழுந்தாள். பெருவேழத்தின் முன் பாகனென.

இருவரும் அணி களைந்து எளிய உடை பூண்டனர். நிலவையைக் குடிகள் அரிதாகவே கண்டிருக்கின்றனர். அரண்மனைக்கு அவள் வந்ததன் பின்னர் களிப் பவனியிலேயே முதல் முறை லட்சோப லட்சம் விழிகள் அவளை நோக்கின. முற்றணியில் அவள் உம்பர் உலகினள் எனத் தோன்றினாள். எளிய உடைகளில் ஆடு மேய்ப்பவள் என மாறினாள். நகையாடியபடி களிக்குச் செல்லும் இளம் பெண்களென குறும்புச் சிரிப்புகளுடன் உருமாறிக் கொண்டிருந்த போது உசை இருவரையும் மாறி மாறி நோக்கினாள். உசைக்கு மட்டும் தெரிந்த ரகசியமென நிலவை உசையிடம் சொல்லாடிக் கொண்டிருந்தாள். செருக்குக் கொண்டவளான உசை கால்களைத் தூக்கி விரித்து பசும் பச்சைச் சிறகுகளைக் கோதிக் கொண்டு நிலவையை நோக்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

சேவகிகள் செல்லும் வழியால் சேடிகள் கலைந்து செல்கையில் அவர்களும் அறியா வண்ணம் நிலவையும் தானகியும் அரண்மனையைக் கடந்த போது வேடம் நன்கு பொருத்தியிருக்கிறது என்று சொல்லிச் சிரித்துக் கொண்டனர். நிலவை முகத்தைச் சுற்றி ஆடை சுற்றியிருந்தாள். தானகி சர்க்கரீஸ் கூடாரம் செல்வோம் எனச் சிறுமியைப் போலக் கேட்டாள். இருவரும் நீண்டு உயர்ந்த துணிக் கோட்டையென விரிந்திருந்த சர்க்கரீஸ் கூடாரத்தின் ஒளிக்கூம்பை நோக்கிச் சென்றனர்.

குடிகள் சாலையெங்கும் கள்ளும் ஊனுமுண்டு தீயிலைப் புகைகளின் அலைகளிடை ஆடிக் கொண்டு களிச் சண்டைகள் புரிவதை இருவரும் நின்று நோக்கினர். அங்காடிகளில் நின்று மனைப் பொருட்களை விலை பேசினர். ஆடிகள் விற்கும் அங்காடிகளில் உள்ள பல அடுக்குகள் கொண்ட பேராடிகளில் தன்னைத் தான் நோக்கிச் சிரித்த நிலவையைத் தன் தோழி என எண்ணிக் கொண்டாள் தானகி. அன்ன சத்திரமொன்றில் இரவுணவை உண்டனர். ஊனை விரும்பி உண்டு இன்னும் வேண்டுமென சத்திரப் பணியாளர்களை நோக்கிக் களியுடன் கூவிய நிலவையை அள்ளியணைத்து முத்தமிட்டு என் செல்வமே. குடிக் கொழுந்தே. குழந்தையே எனச் சொல்லவேண்டுமென தானகி எண்ணி எண்ணி மகிழ்ந்து கொண்டாள். களியில் ஆடிக் கொண்டிருந்த இளையவர்களைக் கண்டு அனைவரும் அழகாய்த் தெரிகிறார்கள். குடிகளின் மகிழ்ச்சி போல மண்ணில் மகிழும் பேரரசர்களும் இல்லையெனச் சொன்ன நிலவையை மார்பு சாய்த்து கலங்காதே கண்ணே எனத் தாயைப் போலத் தேற்ற விரும்பினாள்.

ஓரிடத்தில் மனைத் திண்ணையில் அமர்ந்திருந்த முது பெண்டிர் கூட்டமும் இளம் பாணர்களும் சேர்ந்து பவனியைப் பற்றிச் சொல்லாடிக் கொண்டிருந்தனர். இளைய பாணனொருவன் இன்றைய பவனியில் புடவியில் பேரழகியென ஆன எங்கள் பேரரசியைப் பாடவா. பாடினால் எத்தனை பொன் தருவீர்கள் எனக் கேட்டுக் கூவினான். முதுபெண் ஒருத்தி “இயன்றால் பாடுக மூடனே. அவரைப் பாடும் சொற்கள் உன்னிடம் இருந்தால் ஆயிரம் பொன்னும் பெற்றுக் கொள்” என்றாள். தானகி நிலவையை இழுத்து சற்று நேரம் நோக்கி விட்டுச் செல்வோம் என்றாள். நிலவையின் முகத்தில் நாணம் இளங் கொடியெனப் பரவியதைக் கண்டு சிரித்தவள். “தன்னைப் பாடுவதை விழையாத பெண்ணுண்டா அரசி. வாருங்கள் கேட்கலாம்” என்றாள். நிலவை மெல்லத் தயங்கியபடி திண்ணையின் இருள் பரந்த துண்டொன்றில் தானகியுடன் ஒண்டிக் கொண்டாள்.

சிரிப்பொலிகளும் கூச்சல்களும் மனை முற்றத்தை நிறைத்துக் கொண்டிருந்தன. எரிவிறகுகள் குவியலாய்க் களித்துச் சிரிப்பவை போல எரிந்து கொண்டிருந்தன. தீயிலைத் துதியொன்றை மூட்டிக் கொண்ட பாணன் இளையவனாய் இருந்தான். அவனது குழலெங்கும் மலர்த்தூவிகள் தூங்கியாடின. களியில் குளித்தெழுந்தவன் போல தோன்றினான். கருந்தேகமும் இளம் புரவியின் மிடுக்கும் விழிகளில் கரும் புன்னகையின் பேரழகும் கொண்டிருந்தான். மூன்று சீறியாழ்களை நாணேற்றி வில்லை வைத்திருப்பவர்கள் போல அவன் தோழர்கள் முற்றத்தில் அமர்ந்திருந்தனர். தந்திகள் மும்முறை விம்மி அமைதியென ஒலித்தன. சிரிப்பலைகள் ஆவியாகிக் கரைந்து விழிகள் அவனை நோக்கத் தொடங்கின. மெளனம் நீளும் போதே தன் மேல் கவனம் குவியும் என்பவன் போல சிலகணங்கள் அமைதியில் உறைந்த சிலைக்கணத்தில் நின்றான். வலக்கையில் சிறிய செம்பட்டுத் துணியொன்றை வழிய விட்டு மடித்து ஏந்தியிருந்தான். இடக்கை விரல்கள் நிலம் நோக்கி நீண்டிருந்தன. மெல்லிய குரலை இழுத்து நாணேற்றுபவன் போல நீட்டி தொண்டையை ஒருக்கிக் கொண்டு தனது குரலுக்குள் தானே அமிழ்பவன் போன்ற குரலில் சொல்லத் தொடங்கினான்.

“அறிக குடிகளே. மண்ணில் அவதரித்த பேரழகிகளை வரிசைப் படுத்தி இவ்விடம் பாடுவதில் பொருளில்லை. எங்கள் மண் கண்ட அழகிகள் அனைவரும் குடிகளே. பேரரசியென்று மண்ணில் திகழ்ந்த எங்கள் அருமணியைச் சொல்லில் எடுக்கிறேன். காலம் பிறந்து வளர்ந்து முற்றிக் கனிந்த பழத்தின் விதை அவளென்றறிக. அவள் தானே கனியும் அழகின் ஊற்று. மானுடச் சொற்கள் மயங்கும் புகைப் பெருக்கு. அவளைப் பாடுகிறேன் கேளுங்கள். எனது சொற்கள் அவளின் விதையில் பெய்திடும் சிறுமழையென்றாகுக” என்றான். முற்றத்தில் அமைதி தீச்சுவாலைகள் சுழன்றெரியும் ஒலியன்றி எதுவும் இன்றி அமைந்தது. நிலவை அவனது இளம் நாவின் சொற்களைக் கேட்டுச் செவி கூர்ந்திருந்தாள். தானகி கால்களை ஒருக்கி மடித்து அதில் தன் தலையை ஏந்தியிருந்தாள்.

“அருமணிகளில் அவள் நெளியும் ஒளி. அரும் பேறுகளில் அவள் வாழ்வு. களிகளில் அவள் ஆடல். நாவுகளில் அவள் சொல். மலர்களில் அவள் ஆயிரம் பேரிதழ்கள் விரித்த மல்லிகை. கனவுகளில் அவள் மானுடங் காண விழையும் காலங்களின் பாடல். இனிமையில் அவள் மலைத் தேன். நிமிர்வினில் அவள் வேழங்களின் பேரரசி. கனிகையில் அவள் தாயின் பெருங்கருணை. உதட்டில் எழுந்த புன்னகையே விடுதலை என்பதை உணர்க. விரல்கள் வாள்களில் பிடியென உறைபவை. மேனியில் மினுங்கும் கருமையே புடவியின் பெருங்கனவுகள் உறங்கும் துயில் மஞ்சம் என்பதை அறிக. அவள் புடவியின் தகித்திடும் அறத்தின் காவலாளி. புடவியை ஆக்கிடும் நெறிகளில் தூபிகை. விழைவினில் சூர்ப்பனகை. அவளை ஒருகணம் இன்று விழி நோக்கினேன் மானுடரே. மானுட விழிகள் காணாத ஒன்றைக் காண விழைபவர் நோக்க வேண்டிய தெய்வம் அவள் மட்டுமே என்பதை அறிக. துலா முள்ளின் சீர்மை அவளின் நிலைத் தோற்றம். அவளே எங்களின் மூதன்னை. முதுபெருஞ் செல்வம். குலத்தின் அருங்கொடி” என்றவன் சொற்கள் முடங்கிக் கொள்ளக் கேவுபவன் போல “தோற்றேன் குடியினரே. முழுது தோற்றேன். எச்சொல்லிலும் அவள் எழவில்லை. எச்சொல்லாலும் எழுப்ப முடியாதவளை பேரரசி என்பார்கள் மூத்தோர். நான் அவளை நிலவை என்கிறேன்” என்றான். முதுபெண்டிர் குலவையிட்டு அவனை வாழ்த்தினர்.

இருகரங்களையும் வானேந்திய கிழவியொருத்தி அவனருகில் சென்று “தோல்வியை ஒப்புக் கொள்பவனே வீரன் இளையவனே. அவளிடம் சென்று தோற்கும் அனைத்துச் சொற்களுமே மொழியென்றறிக. என் குலம் காக்க எழுந்த பெருந்தேவி அவள். என் குடி தளைக்கக் களம் சென்ற மாவீரி. மாதவத்தில் விளைந்திட்ட பெருவரம். திசைகளெங்கும் வாழ்த்தும் ஒரு முனை. அருவயிறுகள் சுமக்க எண்ணும் மகவு. அவள் என் புதல்வி. என் வயிற்றில் சுமந்த அழகி. மார்பில் ஏந்தும் மகவு. முலைப்பாலில் இனிமையென ஆகுவது அவள் நாவில் எச்சிலென ஊறுவது. தத்தி நடக்கையில் அவள் அன்னம். தாவிப் பாய்கையில் அவள் சிறுத்தை. அறிய எண்ணுகையில் அவள் ஞானம். அடைய எண்ணுகையில் அவள் யோகினி. காண எண்ணுகையில் அவள் யட்சி. காத்தருள்க என்கையில் அவள் நாகம்.

அறிக இளையோனே. பாதாளங்களில் நாம் வணங்கும் நாகங்களின் மூதன்னை நாகதேவியின் மானுடத் திருவே எங்கள் குலமகள் என்பதை அறிக. அவளே எங்கள் பெருங்குழந்தை. ஒவ்வொரு மனையிலும் நாமிட்டுத் தொட்டிலாட்டும் குழவிகளென அவளே வந்து பிறக்கிறாள். ஒவ்வொரு மனையிலும் அன்னை மடியிலும் அக்கையின் தோள்களிலும் ஆடும் ஊஞ்சல்களிலும் அண்ணன்களின் வாள்களைப் பற்றி எதிர்நிற்கையிலும் தந்தைகளின் மீசைகளைக் கூர்மடித்து இளிவரல் காட்டுகையிலும் அத்தைகளிடம் சொல்லாடிச் சிரிக்கையிலும் தோழியரிடமும் தோளர்களிடம் சூட்டிகையெனப் பெயரடுக்கையிலும் அவளே எங்களில் வந்து பிறந்தவள். குடியெல்லாம் மகிழ்ச்சி என விளைந்தவள். ஒவ்வொரு நாளிலும் மலர்களில் அவளே அழகு. ஒவ்வொரு புலரியிலும் பனியென அவிழ்பவள். சொல்லென நம்மிடையில் அவள் நம்பிக்கை.

நீலனை ஏந்திய ஒவ்வொரு அன்னை மார்பிலும் பாலெனச் சுரந்தவள் அவளே. அவனை நான் பெற்றேனென விம்மிடும் அன்னையரில் நாவெனச் சுழல்பவள் அவளே. நீலனை எங்கள் கோமகனாக்கிய கோப்பெருந்தேவி அவளே. அரசர்களைப் பெறுபவள். அன்னையென்றாகி அன்னைக்கும் அமுதூட்டுபவள். முலை கனத்து அவள் சிந்திய பாலே அன்னமென்றாவது. சினம் கொதித்து அவள் சிந்திய கண்ணீரே நம் குடிக்கு அறமென்றாவது. அறிக இளையோனே. அன்னையரின்றிப் பிறர் அவளை அறிய ஒண்ணாது. எங்கள் அன்னை அவள். அன்னைக்கும் அன்னை” என்றாள். கண்ணீர் விழிகளில் சளசளத்து ஊற்றியது. நெருப்பில் எழுந்தவள் போல் முகம் கனன்று சுடர்ந்தாள். தேகம் நாகத்தைப் போல வளைந்து படம் விரித்தாள். கைகள் கூம்பி வணங்கினாள்.

இளைய பாணன் அவள் கால்களில் விழுந்து “அன்னையே. அன்னையே” எனக் கூவினான். அவனது விழிகளில் கண்ணீர் இனித்துக் கொட்டியது. முற்றத்தில் குலவையொலிகள் கூடிக் கூடி எழுந்தது. தானகி ஒரு கை குவித்து வாயில் வைத்துக் குலவையிட்டாள். நிலவை சொல்லெழாது அவர்களை நோக்கியிருந்தாள். அங்கனம் அவள் மூதன்னைகளுக்குரிய விருப்பும் வெறுப்புமற்ற பார்வையுடன் விழிகூடியிருந்தாள். தானகி அருள்வதும் அமைவதும் அன்னை என எண்ணிக் கொண்டாள். நிலவை எழுந்து கொள்ள அவளுடன் பின் சென்றாள். அந்தச் சொற்களை உதறிவிட எண்ணுபவள் போல இளங் காதலியின் துள்ளல் நடையுடன் முன் சென்றாள் நிலவை. அனைத்தும் அங்கே எவருக்கோ சொல்லப்பட்டதென. எவரோ கேட்டனர் என. அவர்கள் சொல்லில் சொல்வது வேறொரு தெய்வம் என.

சர்க்கரீஸ் கூடாரத்தின் முன் ஆயிரக்கணக்கான குடிகள் செல்வதும் வருவதுமாக இருந்தனர். வாயிலில் நின்று பல்லை இளித்துச் சிரித்தபடி கந்தோஸ் பிலிப்பு இளம் பெண்களுடன் விழியை உயர்த்தியும் பிதுக்கியும் மொழிபெயர்ப்பாளருடன் நின்று சொல்லாடிக் கொண்டிருந்தான். இளம் பெண்கள் அவனை ஒரு வேடிக்கைப் பாவையெனத் தொட்டுச் சிரித்தனர். தொடுகைகளால் மகிழ்ந்து சிரித்து அவர்களின் கூந்தல்களை அளைந்து கன்னத்தில் கிள்ளிக் கொண்டிருந்தான். நிலவை அவனைக் கண்டதும் தானகியின் ஆடை நுனியைப் பற்றி இழுத்தாள். தானகி நிலவையை நோக்கி “அவர் இருக்கும் களியில் நம்மை நோக்க மாட்டார். வாருங்கள் செல்லாம்” எனச் சொன்னாள்.

உள்ளே நுழைந்த போது பெரும் புலியொன்றை மைய வட்டத்தில் நிறுத்தி அதைச் சுற்றிலும் யவனப் பெண்கள் சிலர் சிலை போல் நின்றனர். விந்தையான வண்ணங்களில் ஆடையணிந்து கேளிக்கைக்காரன் போல் நின்ற ஒருவன் சிறுகோலினால் பெரும் புலியை பூனைக் குட்டியென விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். குடிகள் சுற்றி நின்று விழிகள் அலர நோக்கியிருந்தனர். நாணயங்களை வட்டத்தில் வீசியெறிந்தனர். பெரும் புலி நாணய ஒலிகள் விழும் திசைகளை நோக்கி எலிகளைப் பார்ப்பது போல தலை திருப்பிக் கொண்டிருந்தது.

அப்பால் லீலியாவின் ஓவியம் நீள வெண்சீலையொன்றில் தீற்றப்பட்டிருந்தது. அதுவோர் வளைவான அறை போன்று வடிவமைக்கப்பட்டிருந்தது. குடிகள் அறையை முட்டி நின்றனர். தானகியும் நிலவையும் குடிகளைத் துளைத்துக் கொண்டு இருவண்டுகளென உள் நுழைந்தனர். அவ் அறை நீல நிற வெளிச்சமளிக்கும் கண்ணாடிகளால் ஆக்கப்பட்டிருந்தது. லீலியா அதன் மையத்தில் விரிந்தெழும் நீலப் புகைக்குள் ஒரு பெரும் கருமலர் என அமர்ந்திருந்தாள். அவள் முழுதும் தூய கருமையால் ஆன ஆடை உடுத்திருந்தாள். விழிகள் மட்டும் மின்னிடும் பொன் கத்தி முனைகள் போல ஒளிரிட்டன. கையிலிருந்து ஒரு துணியைக் காற்றில் விசிறினாள் மின்பூக்கள் போல வெள்ளிச் சிதறல்கள் எழுந்தன. அவற்றைப் பற்றி இருகரங்களுக்குள் அடக்கி உதறிய போது வெள்ளிகள் இணைந்து ஆன புறாவொன்று துடித்துப் பறந்தது. குடிகள் ஆரவாரம் கொண்டு சீழ்க்கையொலிகள் பறந்தன. தானகி விரிந்த விழிகளுடன் நோக்கியிருந்தாள். நிலவை குனிந்து “மாயக்காரி” என்றாள். ஓம் எனத் தலையாட்டியபடி லீலியாவை நோக்கியிருந்தாள் தானகி. யானமொன்றினைத் தூக்கிக் குடிகளுக்குக் காட்டிய அருகு நின்ற காப்பிரி ஒருவன் அதை லீலியாவின் முன் வைத்தான். லீலியா கைகளை அதனுள் விட்டுத் துழாவி காற்றை அள்ளிக் காட்டினாள். குடிகள் சிரித்தனர். மீண்டும் இருகரங்களை உள்ளே விட்டுத் துழாவி அவள் கரமளவே நீளும் வெண்மையும் மஞ்சளும் கலந்த மலைப்பாம்பொன்றை எடுத்து அதன் இடையில் பற்றித் தூக்கினாள். மலைப்பாம்பு நாநீட்டியபடி குடிகளை நோக்கி எழுவது போல் அவள் கரத்தில் துடித்தது. குடிகள் அஞ்சுபவர்கள் போல ஒலியெழுப்பியபடி திரள் ஒருகணம் பின் சாய்ந்தது. தானகி பயந்தபடி “நாம் செல்லலாம் அரசி. இப்படி மாயங்களைக் கண்டால் எனக்குத் துர் கனவுகள் வரும்” எனச் சிணுங்கினாள். அவளது தோளில் அறைந்த நிலவை “பேரரசியின் தோழிக்குப் பாம்பென்றால் அச்சமா” எனச் சொல்லி பற்கள் மின்னிடச் சிரித்தாள். தானகி தானும் அவளுடன் சேர்ந்து சிரித்துக் கொண்டு “மெய்யான பாம்பென்றால் மட்டும் பயம்” என்றாள். “காப்பிரிகளின் பாம்புக்குமா” எனச் சொல்லிக் கண் சிமிட்டினாள். குழைபவள் போல முகத்தை வைத்துக் கொண்ட தானகி “காப்பிரிகளின் பாம்பையும் தான் பார்ப்போமே. அவை மெய்ப்பாம்புகள் அல்லவே. பாம்பென்று ஒப்புமை கொண்ட விளையாட்டுப் பொருளே” என்றாள். இருவரும் தோழிகளாகி ஒருவரை இன்னொருவர் மெல்லத் தொட்டபடி சிரித்தனர். இருவருக்கிடையிலும் தோழியென்ற நெருக்கம் கூடி வருகிறதென எண்ணினாள் தானகி.

மூன்று வளைவுகள் கொண்ட பிலவுப் பாதையமைப்பின் முன்னே நின்று எதற்குள் செல்லலாம் என இருவரும் கதைத்துக் கொண்டிருந்தனர். காப்பிரியொருவன் பெரிய யானமொன்றைத் தூக்கியபடி அவர்களின் எதிரே வந்தான். பெருங் குரங்கொன்று நடந்து வருவது போல ஆடல் நடையுடன் வந்தவன் தானகியை நோக்கிச் சிரித்து விட்டு அப்பால் சென்றான். “உனது அழகு காப்பிரிகளுக்குப் பிடித்து விட்டது தானகி. இரவுக் களியில் நீ சர்ப்பங்களிடையே புரளப் போவது உறுதி” எனச் சொன்னாள் நிலவை. தானகி போ என்பது போல நிலவையை மெல்ல அறைந்தாள். மூன்றாவது வளைவில் குடிகள் குறைவாகவே நின்றிருந்தனர். வெண்மையான மலைகள் வரையப்பட்டிருந்த ஓவியத் துணிகளில் காப்பிரிகள் மலைத்தேனை ருசிப்பது போன்ற ஓவியம் தீற்றப்பட்டிருந்தது. தானகியின் கால் இயல்பாக அந்தத் திசையை நோக்கி நகர நிலவை பின் தொடர்ந்தாள். முன்வாயிலில் அமர்ந்திருந்த காப்பிரிப் பெண்ணொருத்தி சிறு மரப்பெட்டியிலிருந்து தோலாலான பைகளில் குடிகளுக்கு எதையோ விற்றபடியிருந்தாள். குடிகள் விலை அதிகம் எனச் சொல்லி முறையிட்டுக் கொண்டிருக்க மொழிபெயர்ப்பாளர் “இது அரிய வகை பாலைவனத் தேன். இதன் போதையை உங்கள் வாழ்நாளில் பிறகெப்போதும் அறிய இயலாது. மூன்று பொன் இறுதி விலை” எனச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். தானகி தன் மார்புக் கச்சையிலிருந்து மூன்று பொன் நாணயங்களை எடுத்துக் காப்பிரிப் பெண்ணிடம் நீட்டினாள். தடித்த பாகு உதடுகள் கொண்ட அந்தப் பெண் எழுந்த போது பேருருவியாக இருந்தாள். சிரித்தபடி தோற் பையொன்றை அவளிடம் கொடுத்தபடி மொழிபெயர்ப்பாளனை நோக்கினாள். மொழிபெயர்ப்பவன் “இதனை நீங்கள் உதட்டில் சிறிய அளவு பூசிக் கொண்டு மெல்ல உமிந்து கொண்டால் போதும். ஒரு நாழிகைக்கு ஒருமுறை மட்டுமே பயன்படுத்த வேண்டும். அளவு கூடினால் மயக்கடைந்து விடுவீர்கள்” எனச் சொன்னான். தானகி அவனை நோக்கிச் சிரித்து விட்டு வளைவினுள் நுழைந்தாள். உள்ளே மஞ்சள் வண்ணச் சீலைகளில் காப்பிரிகள் நடனமாடும் ஓவியங்கள் வரைந்திருந்தார்கள். ஆடவரும் பெண்டிரும் வேட்டையாடும் ஓவியங்கள் துல்லியமான கோடுகளாலும் வண்ணக் கலவைகளாலும் வரையப்பட்டிருந்தன. ஒரு வளைவில் நின்று கொண்டு இரு காப்பிரி ஆடவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் முத்தமிடும் சித்திரத்தை நோக்கியிருந்தாள் தானகி. நிலவை அவளது தோளில் கரத்தைப் போட்டுக் கொண்டு தானும் அக்காட்சியை நோக்கினாள். விரிந்து பருத்த தோள்களும் மார்புகளும் கருஞ் சிற்ப வளைவுகளும் புடைப்புகளும் கொண்ட மேனியும் துடித்து முத்தமிடும் வேட்கையும் முத்தத்தில் மயங்கிச் சரியும் இமைகளுடனும் அக்காட்சி வரையப்பட்டிருந்தது.

தானகி தோற்பையிலிருந்த தேன் வதையொன்றினை எடுத்துத் தன் உதட்டில் பூசினாள். “நான் சோதித்த பின் தருகிறேன் அரசி” எனச் சொன்னாள். நிலவை கரத்தை எடுத்து மார்பில் கட்டிக் கொண்டு “சரி. அரசி” எனச் சொல்லிச் சிரித்தாள். தானகி உதட்டிலிருந்த தேனை உமிந்தாள். எச்சிலில் கலந்த தேன் வழுகிக் கொண்டு நரம்புகளில் குதித்தது. வண்ணங்கள் பிரிந்து இழைவது போல விழிகளைக் கசக்கி ஓவியத்தை மீண்டும் நோக்கினாள். இருவரின் கரங்களும் ஒருவரின் இடையாடைக்குள் மற்றையவரின் கரம் நீண்டு நுழைந்திருக்கிறதென எண்ணமெழுந்தாள். மயக்கால் என நோக்கியவள் தலையைச் சிலுப்பி மீண்டும் நோக்கிய போது அவர்கள் ஒருவரின் மார்பை இன்னொருவர் உறிகிறார் எனக் கண்டாள். தோற்பையை நிலவையிடம் நீட்டினாள். “இதை நீங்கள் பார்த்தே ஆக வேண்டும் அரசி” என்றாள்.

நிலவை சற்றுப் பருத்த தேன் துண்டொன்றை உதட்டில் சாயமெனப் பூசி விரும்பிச் சுவைப்பவளென உமிந்து உதடுகளைக் குவித்துச் சிலிர்த்தாள். இருவரின் உடலிலும் மெல்லிய ஆடலுடன் வளைவின் ஓவியங்களை நோக்கிக் கொண்டே சென்றனர். வளைவின் இறுதிப் பகுதியில் குடிகள் எவருமின்றி அப்பால் வெளி தெரிந்தது. குடிகள் எங்கனம் மறைந்தனர் என நோக்கினர். அதுவோர் ஓவியப் பாதை. ஆகவே குடிகள் ஆர்வங் கொள்ளவில்லை எனச் சொன்னாள் தானகி.

நிலவை சிரித்த பின்னர் நீண்ட ஆறொன்றின் ஓவியம் அங்கு சுழிப்பதைத் தானகிக்குக் காட்டினாள். அவர்களின் அருகே வந்த காப்பிரி ஆணும் பெண்ணும் இருவரையும் நோக்கிப் புன்னகைத்தனர். அந்த ஓவியத்தில் வரையப்பட்டிருந்தவர்கள் போலவே தோன்றினார்கள். தானகி மெல்லிய மெய்ப்புடன் காப்பிரி ஆடவனை நோக்கினாள். கருஞ்சாந்தால் வனையப்பட்டவன் போல தேகம் இளகிக் கருமை பொலிந்திருந்தான். சலனமோசா நிலவையையும் தானகியையும் நோக்கிப் புன்னகைத்துக் கொண்டே அந்த ஆற்றின் ஓவியத்தைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே அழைத்துச் சென்றாள். அந்த ஓவியம் இரண்டு துணிச் சீலைகளால் ஆனது என நோக்கினாள் நிலவை. ஆற்றைத் திறந்து உள்ளே நுழைகிறேன் என எண்ணிக் கொண்டாள். சில்லிடும் குளிரலைகள் அடிப்பது போல உடலை நடுக்கிக் கொண்டு சலனமோசாவைத் தொடர்ந்தனர்.

உள்ளறையில் நீள் மஞ்சங்களும் பலவகை இருக்கைகளும் அமைக்கப்பட்டிருந்தன. சிறிய குவளைகளில் சற்று நீளக் குழாய்கள் பொருத்தப்பட்டிருந்தன. அதன் மேல் தீயிலைக் களி கனன்று கொண்டிருந்தது. நீண்ட ஆடிகளால் அந்த அறை ஒரு காட்சியை ஒன்றை விட இன்னொன்றைப் பெரிதாகக் காட்டும் வண்ணம் ஆக்கப்பட்டிருந்தது.

சலனமோசா குழாயொன்றை எடுத்து அதில் வாயை வைத்துப் புகைத்துக் காட்டினாள். அவர்களை இருக்கைகளில் அமரும் படி கைகாட்டினாள். பின்னால் வந்த காப்பிரி ஆடவன் மதுக்கிண்ணங்களில் குருதி வண்ண மதுவைத் தாலத்தில் ஏந்தி வந்தான். ஒரு பொன் நாணயத்தை தாலத்தில் வைத்தாள் தானகி. காப்பிரிகள் இருவரும் மேலும் புன்னகை விரிய அவர்களின் முன்னே அமர்ந்து கொண்டனர். நிலவையும் தானகியும் இருக்கைகளில் அமர்ந்து கொண்டு குழாயில் வந்த புகையை உறிஞ்சினர். தானகியின் சித்தம் புகை பட்டுக் கரைந்து புகைச் சுருள்களாக அவிழத் தொடங்கியது. எண்ணற்ற கரும் புகைகளுக்கிடையில் ஆற்றில் நீந்தும் கரும் பாய்மரக் கலனொன்றில் தான் மிதப்பதாக எண்ணிக் கொண்டாள். நிலவை ஆற்றில் நீந்திக் கொண்டே தன்னை நோக்கி வருவதாக எண்ணிச் சிரித்தாள். நிலவை புகையை உறிந்தபடி காப்பிரி ஆடவனை அருகழைத்தாள். சிறிய கணையாழி ஒன்றை அவனிடம் நீட்டிய பின் தானகியைக் காட்டினாள். உலகெல்லாம் மொழியற்றுப் புரிந்து கொள்ளக் கூடிய விழைவின் விசையொன்றை விழிகளால் அவனுக்குக் காட்ட புன்னகைத்துக் கொண்டு எழுந்து சென்று தானகியின் முன் அமர்ந்தான். தானகி விழிகள் சொருக தலையை இருக்கையின் பஞ்சுத் தலையணை மேல் போட்டபடி உடல் அலைவது போல ஆடிக் கொண்டிருந்தாள்.

நிலவை அவளை நோக்கிச் சிரித்துக் கொண்டே காப்பிரி ஆடவன் தானகியின் கால்களைத் தடவி கரும் மலைப் பாம்பொன்று ஏறுவதைப் போல தொடைகளில் ஏறுவதை நோக்கிக் கொண்டிருந்தாள். அகம் கிளர்வுடன் அக்காட்சியைக் கண்டவள் சலனமோசவை அருகழைத்துத் தன் வலமார்பைத் திறந்தபடி புகையை இழுத்தாள். சலனமோசா முழந்தாளில் நின்றபடி சாய்ந்து கொண்டு மெல்லிய குறுவாள் போன்ற நாவை நீட்டி நிலவையின் முலைக்காம்பைத் தொட்டாள். தொட்டுத் தொட்டுத் தீண்டிக் கொண்டிருந்தாள். காம்புகள் விறைத்து முனகல் கொள்ள தேனை உறிஞ்சுபவள் போல காம்பை மட்டும் வாயில் வைத்து உமிந்து கொண்டிருந்தாள்.

தானகியின் தொடையை பசுவின் நாக்குப் போன்ற தன் பெருநாவால் நக்கிக் கொண்டே ஆடைக்குள் சென்று அவளின் அல்குலைக் குலைக்கத் தொடங்கினான் காப்பிரி. மதனமூறிச் சுரந்து கொண்டிருந்த தானகி தலை தூக்கி அவனைப் பார்த்தாள். மயக்கில் இருவிழிகளும் பித்துக் கொண்டிருக்க எழுந்து அவனை இழுத்து உதட்டை உறிஞ்சத் தொடங்கினாள். அவன் அவளின் உதட்டை உறிஞ்சி நாவைப் புரட்டி எச்சிலைப் பருகியபடி பெருமுலைகளை கனியெனக் கசக்கிக் கொண்டிருந்தான். சலனமோசா நீண்ட கரும் பாம்பின் குழவிகள் போன்றிருந்த அவளது விரல்களால் நிலவையின் யோனியை அளைந்து கொண்டு மதனமேட்டைத் தட்டியபடியிருந்தாள். விதிர் விதிர்வென நிலவையின் மேடு தகித்தது. தானகி முழந்தாளில் விழுந்து அவன் இடையாடைக் கழற்றி வீசி கறுப்பு வேலென நீண்டிருந்த அவனது பெருங்குறியை விரல்களால் பற்றி உருவி முத்தமிட்டு நாவால் நக்கி வாய்க்குள் நுழைத்து விழுங்கத் தொடங்கினாள். அவன் தகிக்கும் கரும் பொன்னென மிளிர்ந்து கொண்டிருந்தான். சலனமோசா நிலவையின் அல்குலில் வாய்பதித்து மெல்ல நாவாட்டியபடி இருந்தாள். நிலவையின் பெருமேனியை ஓரவிழியால் நோக்கினான் காப்பிரி. நிலவை அவனை நோக்கிப் புன்னகை நீட்டினாள். அவனும் சிரித்து கொண்டு தானகியின் வாயைப் புணர்ந்தான். இருக்கையில் திரும்பி நின்றவளின் ஆடையைத் தூக்கி மேலே போட்டுக் கொண்டு அவளின் அல்குலில் வேலை நுழைத்தான். தானகி ஒருகணம் உடல் நடுங்கி தலை தூக்கி முனகினாள். ஆஹ் என்ற அவளின் ஒலி கேட்டபோது நிலவையின் மதனம் சுரந்து கொட்டியது. சலனமோசா எழுந்து கொண்டு நிலவையை இருகரத்தால் அழைத்தாள். நிலவை தீயிலைக் களியின் புகையை உறிஞ்சி விட்டு எழுந்தாள். சலனமோசா அவளின் ஆடைகளைக் களைந்து கரும் பேரழகின் தனதுடலைக் காட்டினாள். நிலவை தனது ஆடைகளை உருவி வீசினாள். இருவரும் ஏற்கெனவே நிறுத்தப்பட்டிருந்த ஆடலைத் தொடர்பவர்கள் போல அக்கணத்திலிருந்து தொடர்ந்தார்கள். ஒருவரை ஒருவர் அணைத்தனர். முலைகளை முத்தினர். அல்குல்கள் தொட்டனர். பிருஷ்டங்கள் பிசைத்து கழுத்துகளைக் கவ்வினர். ஓவென்ற ஒலியுடன் தானகி சரிந்த போது அவள் தேகம் நடுக்கில் துள்ளியாடியது. மூச்சை இழந்தவள் போல மூசி மூசித் தனது மேனியை மீட்டுக் கொண்டிருந்தாள். கூட்டுக்கலவிகளுக்கு இணையான ஒற்றைக் கலவி கண்டிருந்தாள் தானகி. விழிகள் மூடி மேகங்களின் பின்னே எரியும் மின்னலின் சிறுதழல் தோன்றுவது போல அவள் விழிமணிகள் மின்னின.

காப்பிரி திரும்பி நிலவையின் அருகில் வந்து இருவரையும் அணைத்துக் கொண்டான். சலனமோசா முழந்தாளில் நின்றபடி அவனின் குறியை உறிஞ்சத் தொடங்கினாள். நிலவை தன் முலைகளை அவனுக்குக் கொடுத்து விட்டு அவனது வாயின் விசையில் துள்ளினாள். தாங்க முடியாத விடாய் கொண்டவள் போல அவளும் முழந்தாளில் அமர்ந்து இருவரும் இணைந்து அவன் ஆண்குறியையும் குலையையும் மாறி மாறிச் சுவைத்தனர். இருநாவுகளும் முத்தமிட்டபடி ஆண்குறியில் உலவுவதைக் கண்ட காப்பிரி இடையில் கையூன்றி கல்லெனச் சமைந்து முகம் மட்டும் முனகித் துடிக்க விம்மிக் கொண்டிருந்தான். மஞ்சத்தில் நிலவையைச் சரித்தவன் அவளின் இருகால்களையும் பரத்தி அவன் குறியைச் செலுத்தி போர் வேகங் கொண்டவன் போல் புணர்ந்தான். சலனமோசா நிலவையின் முலைகளைப் பின்னின்று உறிந்தாள். அவனது குறி நுழைந்து நுழைந்து பிலவைப் பெருக்கும் பேருளியென விசை கூடியிருந்தது. நிலவையின் அகம் கனவிலென அவனது வேகத்தை அறிந்து கொண்டு முலைகளில் ஆடும் நாவின் விரைவும் எங்கு சென்று எந்த உச்சம் தொடவிருக்கிறேன் என வியப்பும் கூடியது.

அறைக்குள் நுழைந்த மேலுமிரு காப்பிரி ஆடவர்கள் அவர்களது புணர்ச்சியை நோக்கி நின்றார்கள். சலனமோசா எழுந்து இருவரையும் கைகாட்டினாள். நிலவை அவர்களை நிமிர்ந்து நோக்கிய பின் ஓம் எனத் தலையசைத்தாள். இரு காப்பிரிகளும் தொல் வனங்களில் நெடுங்காலம் வளர்ந்திருந்த கருந்தேக்குகள் போல உடல் கொண்டிருந்தனர். முறுக்கி முறுக்கி வனையப்பட்ட மார்புகளும் தோள்களும் கனிச்சுளைகள் போல விரிந்திருந்தன. அறையில் சுற்றிலுமிருந்த ஆடிகளை நோக்கினாள் நிலவை. புணர்ந்து கொண்டிருந்தவனின் உடல் தொல் அரக்கனுடையதைப் போல பருத்திருந்தது. நின்றிருப்பவர்கள் இளைய பூதங்கள் போல தோன்றினர்.

இருவரும் அருகமர்ந்து நிலவையின் முலைகளை நக்கித் தடவி வாயிட்டனர். நிலவையின் தழைபெரு முலைகள் அவர்களின் வாய்க்குளிரில் மேலும் பருப்பவையென எழுந்தன. அவனைப் புணர்ந்து கொண்டிருந்த காப்பிரி விலகிப் படுத்துக் கொண்டான். எழுந்த நிலவை அவனை ஏறிப் புரவியோடினாள். நரை இழையிடும் கூந்தலை அள்ளிக் கூட்டிப் பற்றிக் கொண்டு முனகல்கள் அவிழ்ந்து தெறிக்க அவனது வேலில் கனிகளைக் குற்றி இறக்குபவள் போலப் பாய்ந்தாள். அருகு நின்ற இருகாப்பிரிகளில் ஒருவன் நிலவையின் முன் கருஞ் சர்ப்பத்தின் இடைவளைவின் தடிப்புக் கொண்ட அவனது குறியை உருவிக் கொண்டிருந்தான். நிலவை அதைப் பற்றி இழுத்து வாயிலிட்டாள். மற்றையவனின் குறியை சலனமோசா விழுங்கிக் கொண்டிருந்தாள். குறியை உறிஞ்க் கொடுத்தவன் நிலவையின் பின் சென்று அவளின் குதவழியில் கருத்துப் பெருந்த தன் சர்ப்பம் புற்றில் நுழைவதென உள் நுழைத்தான். இருபெருங் கருங்கோல்கள் தன்னுள் நுழைந்து விரைவு கொண்டு உயிர் உருவுவதைக் கண்டு திகைத்து விம்மிய நிலவை வாயை ஓவென்று திறந்து கூவிய போது மற்றையவன் அவள் வாயில் குறியை நுழைத்தான். மூன்று கருங் கரும்புகளும் அவளுள் விடைத்துச் சடைத்தன. மேற்பக்கத்தில் கவிழ்ந்த ஆடியை நோக்கியவள் அரக்கரும் பூதகணங்களும் தன் மேனியைப் புணர்கின்றன எண்ணிக் கொண்டாள். விழைவில் வெல்பவள் அறிய வேண்டியது அவளின் எல்லையின்மையை. கட்டற்று எரியும் காட்டெரி போல அவளின் அகம் வெல்க வெல்க இவர்களை வெல்க. வென்றமைந்து முடிகொள்க எனக் கூவியது. ஆடியில் தோன்றிய காப்பிரிகளின் உடல் ஒரு ஓவியப் பரப்பென விரிந்தது. தொல் காலத்தில் அனைத்து வண்ண மானுடரும் கூடும் களியொன்றில் இளம் பெண்ணாய் நின்று ஒவ்வொரு வண்ணங் கொண்ட மானுடரையும் புணர்வதைக் கண்டாள். அவர்கள் அவளில் முத்தங்களிட்டு மேனியுரசி அவளை அறிகின்றனர் என நோக்கினாள். எவரும் எவரையும் விழைந்தனர். அவள் தான் விழைந்த மேனிகளைத் தொட்டதும் பலிக்கும் மந்திரந்தால் இழுத்தாள். ஆடியதிர்ந்து அம்மானுடர் மஞ்சத்தில் விழுந்தனர். நெளிந்து எழுந்து அவளை மூடினர். ஆயிரமாயிரம் ஆடவர் உடலிடை அனலில் புழுப்போல துடித்தாள். மறுகணம் புனலில் மீன் போல துள்ளியெழுந்தாள். பிறிதொரு காணம் அவர்களை வேட்டையில் பொறி வைத்துக் கைப்பற்றிக் கூட்டுக் கலவி புரிந்தாள். தோழியருக்குப் பங்கிட்டுக் கொடுத்தாள். அரசியென்றமைந்து ஆடவரைப் பணியாளர் ஆக்கினாள். அடுமனையில் அவர்களைப் புணர்ந்தாள். புரவிகளில் ஓடிக் கொண்டே முத்தமிட்டாள். ஆற்றில் அவர்களின் மேல் மிதந்தாள். வனங்களில் தேகங்களை உண்பவள் போல சுவைத்தாள். வேழங்களின் மேலமர்ந்து முலைகளை உறியக் கொடுத்தாள். மேனியை எண்ணையிட்டு நீவி சொடுக்கெடுக்கும் ஆடவரிடம் தன் கால் விரல்களை வாய்க்குள் நுழைத்தாள். ஒவ்வொருவரும் அளிக்கப்பட்டது வரமென அவளைத் தொழுதனர். அவள் தொடுகைக்கும் விழித்திரும்பலுக்குமென எப்பொழுதும் காத்திருந்தனர்.

மேனியில் அதிர்விலாத சதையே இல்லையென உணர்ந்தாள் நிலவை. மூவரும் மூன்று வழிகளில் அவளைப் புணர்ந்த போது மூன்று முனை கொண்ட போரில் ஒற்றைப் பேரரசியாய் அவள் எதிர்கொண்டு நிற்கிறாள் என எண்ணமெழ ஒவ்வொரு குறியையும் அவளே புணர்கிறாள் என காப்பிரிகள் வியப்புக் கொண்டு அவளில் எழுந்த கொல்விசையைக் கண்டு திகைத்தனர். சலனமோசா தீயிலைக் களியைப் புகைத்தபடி வேட்டையாடும் தன் குல மூதாதைப் பெண்தெய்வம் இவள் என எண்ணிக் கொண்டாள். மூவரும் சலிப்பிலாதவர்கள் போல அவளை மாற்றி மாற்றிப் புணர்ந்தனர். களத்தில் தோற்றே அறியாதவள் நிலவை. களமென்றால் வெல்லும் வரை விசை குன்றாது நின்றிருத்தலெனக் கற்றவள். உளமே காமத்தின் விசையூற்று உடல் அல்லவென அறிந்தவள். அவளை முழுது வெல்லும் படைக்கலங்கள் மண்ணில் இல்லையென்பதை உணர்ந்தவள். மூவரும் இருட் கடல் அலையில் நுரை எழுவது போல விந்து சீறி மஞ்சத்தில் புரண்டனர். நிலவை எழுந்து இருக்கையில் அமர்ந்த போது அவர்கள் விழிகளில் அச்சம் சுடர் விட்டெரிந்தது. எவரைப் புணர்ந்தோம் என அஞ்சிக் கொண்டனர். மானுடரே அல்ல அவள் என அவர்களின் அகம் கூவியது. வெறியாட்டு எழுந்த போர் தெய்வமென அல்குலைப் புணர்ந்தவன் கண்டான். கொல்கணங்களில் எதிரியின் விழிகளென வாயைப் புணர்ந்தவன் கண்டான். மூழ்கிச் சுழலும் பேராழிச் சுழியெனக் குதவழி புணர்ந்தவன் கண்டான். வணங்கும் விழிகளுடன் அயர்ந்து படுத்தபடி
அவளை நோக்கினார்கள்.

நிலவை சலனமோசாவின் அருகில் அமர குழாயை அளித்தாள் சலனமோசா. நிலவை மெல்லப் புகைத்துக் கொண்டிருக்க ஒருவன் எழுந்து தாலத்திலிருந்த மதுக்கிண்ணத்தை அவளுக்குக் கொடுத்து விட்டுக் கால்விரல்களில் தலை வைத்து முத்தமிட்டான். ஒரு வணங்குதல். மூவரும் அவளது காலில் மண்டியிட்டு முத்தமிட்டனர். மதுவை அருந்திக் கொண்டே அவர்களை நோக்கி மயக்கும் புன்னகையினை அளித்தாள் நிலவை. தானகி இமைகளை மெல்லத் தூக்கி அவளது கால்களில் விழுந்த காப்பிரி ஆடவர்களைக் கண்டு “அவள் எங்கள் தெய்வமடா. உங்களுக்கும். புடவி அனைத்துக்குமே தெய்வம்” எனச் சொல்லி உளறுபவள் போல காற்றில் சொற்கள் கலந்து மிதக்கச் சரிந்தாள். சலனமோசா மெல்லிய துணியொன்றில் குப்பியிலிருந்த திரவமொன்றை நனைத்து தானகியின் மூக்கினருகில் நீட்டினாள். தானகி மெல்ல நிலையெழுந்து கொண்டிருந்த போது நிலவை ஆடையுடுத்தி எழுந்து நின்றாள். மூன்று காப்பிரிகளும் ஒருவரின் பின் ஒருவராக அவளைக் கட்டியணைத்து ஆரத் தழுவி அறையிலிருந்து நீங்கினர். சலனமோசா அவளது கரங்களை நோக்கினாள். அதைத் தொட்டுத் தன் தலையில் வைத்தாள். அவளது கூந்தலை அழுத்தி முகத்தைத் தடவி அவளை அணைத்து நுதலில் முத்தமிட்டாள் நிலவை.

தானகி விழிதிறந்து தன்னை ஒருக்கிக் கொண்டு “என்னவாயிற்று அரசி. நாம் களிக்குச் செல்ல வேண்டும் என்றாள்” நிலவை சலனமோசாவை அணைத்துக் கொண்டு தானகியைத் திரும்பி நோக்கி “ஓம் தோழி. களி இப்போது தான் தொடங்கியிருக்கிறது. புலரி வரை பொழுதுள்ளது” என்றாள். சலனமோசா நிலவையின் பாவனையைப் பார்த்து தன் கரு உதடுகள் விரியச் சிரித்தாள். அவள் நிலவையின் கன்னத்தில் குமிழ்ந்து முத்தமிட்ட பின்னர் அறையின் வாயிலில் காத்து நின்றாள்.

இருவரும் எழுந்து வளைவினால் வெளியேறிக் குடிகளை நோக்கினர். வற்றாத குடிகளின் களிக்கூச்சல்களால் உளம் திரும்பவும் விசை கொள்ள நிலவை மெல்ல முன்னகர்ந்தாள். அவளது தேகத்தில் வியர்வை வழிந்து ஆடையை ஒட்டியிருந்தது. பின்னிருந்து நோக்கிய தானகி “எழிலார்த்த மாதரசி” என எண்ணிக் கொண்டாள். இளைய ஆடவர்கள் சுற்றியாடிக் கொண்டிருந்த மரத்தினருகில் தீப்பந்தங்களின் ஒளிகுன்றி நிலவொளி மட்டும் வீசிக் கொண்டிருந்தது. நிலவை பம்பரமெனச் சுழன்று அக்கூட்டத்தில் நுழைந்தாள். அவர்கள் சுழல் கயிறுகளென அவளை இழுத்துச் சுழற்றி ஆடத் தொடங்கினர். அவளது முலைகள் வியர்வையின் ஈரத்துடன் ஆடையால் புடைத்து விதிர்த்தது. தானகி இடையே புகுந்து நிலவையை நோக்கிப் பேய்ச் சிரிப்புடன் இளையவன் ஒருவனை அணைத்து மார்பில் கிடத்தி ஆடினாள். நிலவையை நெருங்கிய ஆடவர்கள் அவளை இழுத்து அணைத்து மேனியைத் தழுவிய போது ஆடலில் எழுந்த சூர்ப்பனகை அவளில் துடித்து விரிந்தாள். நிலவையின் வேகத்தில் இளையவர்கள் திசைகள் குலைந்து திமிறினர். செருக்கி மோதும் களத்தில் விரையும் எருதுகளென அவளை முட்டினர். விண்மீன்கள் ஆடும் வானத்தில் நிலவு பொன்னென உருகி வடிந்தது. காற்றில் ஆர்த்த பறையும் முரசுகளும் போர் போர் என மூண்டன. நிலவையின் பிருஷ்டத்தைப் பற்றிய இளையவர்கள் இருவர் அவளது முலைகளைப் பற்றிக் கசக்கிய போது முனகல் எழுந்தவள் அவர்களின் குறிகளை பற்றினாள். இரண்டு சிறு கதலிகள் போல அவை சிறுத்திருக்க தானகியை நோக்கிச் சிரித்துக் கொண்டே அவர்களில் ஒருவனைக் கழுத்தில் புதைத்துக் கொண்டு மற்றைவனை மார்பில் அழுத்திக் கொண்டு கால்களில் தாளம் தத்தளிக்க இளவாய்களில் தன்னைக் கொடுத்தாள். களியிலாடும் மயிலே என எண்ணிக் கொண்டாள் தானகி. நிலவையின் இமைகள் இளமையில் மூடியிருந்தன. இரு சுழல் கனவுகளென விழிமணிகள் விம்மின.