04: நாத விளி

பதும்மையின் அறைச் சாளரத்தை மாலையின் குளிர் வருடியபடி இருந்தது. மணிக்கதவம் தாழிடப்பட்டிருந்தது. பதும்மை தோழிகளுடன் கதைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள். விரும்பும் போது வெளியே வருவாள் என முதுபரத்தை அங்கினி வேறுகாடாருக்குச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். வேறுகாடார் தாம்பூலத்தை மடித்து முதுபரத்தைக்கு நீட்டினார். அவள் பாதி கடித்து மறுகடிக்கு வாய்திறந்த பொழுது மிகுதியைத் தன் வாயில் போட்டுக் கொண்டு அவளைப் பார்த்துச் சிரித்தார். அவள் நாணத்துடன் வேறுகாடாரின் பாதத்தில் ஒரு உதை கொடுத்தாள். குளிரான அவளின் பாதத்தைப் பற்றிய வேறுகாடார் தன் தொடைமேல் போட்டு அளைந்து கொண்டு அவள் விழிகளை ஒன்றினார்.

“அவன் தன் குடி நீங்கிய நாடோடிப் பாணன். இளைய பிஞ்சைக் கடிப்பது போல் அவன் தேகம் என் ஒவ்வொரு கடிக்கும் கரைந்தது. அவன் முத்தங்கள் ஒவ்வொன்றிலும் அவன் இதுவரை யாரையும் முழுமுற்றாக முத்தமிட்டதேயில்லை என்பதன் நடைச்சுவடிருந்தது. அவனுக்கு யானைத் துதியின் வாய் போன்ற தடித்த ஆண்குலை. அது பெண் நா அறியாதது. என் வாய்க்குள் வைத்து உறிஞ்சி விளையாடிய பொழுது அவன் அங்கம் மின்னை எறிந்தெறிந்து அடங்கியது. விழிகள் சொருகிச் செத்து விழுபவன் போல் நின்றிருந்தான். அவன் சுக்கிலத்தின் சுவை புளித்தது. வாய் முழுவதும் நிறைந்து தயிர் வழுகுவதைப் போல் தொண்டைக்குள் இறங்கியது. குடித்தேன். இன்னும் இன்னுமெனச் சுவை கூடியிருக்கிறது நா” என்றாள் பதும்மை.

“அடி கள்ளியே, நீயெல்லாம் தோழியா, என்னையும் அழைத்துச் சென்றிருக்கலாமில்லையா. அவன் ஊருக்குள் நுழைந்த பொழுதே அவனை வாணிபக் கூடமொன்றில் பார்த்தேன். ஆடிகள் விற்கும் நிரைக் கடைகளில் அலைந்து கொண்டிருந்தான். நடையில் பெரிய வீரன் என்ற கம்பீரத்தைப் பார்த்ததும் யாரோ போர்வீரன் என்று நினைத்து விட்டேன். பாணனென்றால் என்னைப் பற்றியும் நாலுவரி பாடச் சொல்லிக் கேட்டிருக்கலாம்” என்று பதும்மையின் மார்பில் படுத்தபடி செழியை நாடகீயமான வருத்த பாவமொன்றுடன் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டாள்.

பதும்மையின் தொடைக்குள் சுனைக்கத் தொடங்கிய மதனநீரை தளர் தோலென நாவைப் பரப்பிச்
சாய்த்துச் சாய்த்து ஒற்றியெடுத்தபடி கூர்ந்த குறு நாக்கை உள்நுழைத்தாள் முத்தினி. பனங்கிழங்கென நீண்டு பரந்திருக்கும் பதும்மையின் தொடையைக் கைகளால் விரித்து நீர்நிலையைப் புலியொன்று நக்குவதைப் போல் நக்கியபடி மேலேறி வந்தாள் முத்தினி. “என்னையும் கூட்டிச் சென்றிருக்கலாம். அவன் சுக்கிலத்தை நானும் குடிக்க வேண்டும். மார்புகளை விடாமல் உறிய வேண்டும். வெண்ணையை அள்ளி என் வாய்க்குள் வைத்துக் கொண்டு அவனுக்கு உணவூட்ட வேண்டும். முலை கொடுத்து அவனை மயக்கிக் காலிடுக்கில் துயில் கொள்ள விட்டிருக்க வேண்டும். போ, பதும்மை. இன்று உன்னை அவனென நான் உண்டு களிக்கப் போகிறேன்” என்று ஆங்காரத்துடன் சொல்லிய முத்தினி யானைத்துதியின் வாயை எச்சிலிட்டு அதனைப் பதும்மையின் புழைக்குள் மெல்லச் செலுத்தினாள். பதும்மையின் வாய் இதழ் அவிழ்ந்தது. கூடத்திலிருந்த அகிற்புகை வாசம் கதவின் கீழ் இடுக்குகளால் நுழைந்து நிமிர்ந்தது.

மூன்று பெரிய விளக்குகளால் அலங்கரிக்கப்பட்ட பதும்மையின் அறைச் சாளரங்கள் காட்டை நோக்கி அமைக்கப்பட்டிருந்தது. சாளரங்கள் நான்கும் திறந்துவிடப்பட்டு காற்று மழைக் குளிருடன் உள்வந்தது. மாலை மழையில் உதிர்ந்த மல்லிகைகள் சேற்றில் ஊறிக்கொண்டிருந்தன. இராத்திரித் திருவிழாவுக்கெனக் குடிகள் கற்கோவிலில் திரண்டிருந்தனர். இன்று நூற்றியெட்டுப் பறைத் திருவிழா. முதற் சங்கைத் தங்கிட தத்தர் எடுத்தூதியதும் ஒன்பது ஆழிவெண் சங்குகள் காட்டைப் பிளந்து ஒற்றை நாதப் பெருக்கென ஒலிந்தது. செவியுள்ள மிருகங்களெல்லாம் காட்டின் திசைவழிகளை விட்டகன்றன. பதினெட்டுக் கொக்காரைகளும் முப்பத்தியாறு நமரிகளும் ஐம்பத்து நான்கு நெடுந்தாரைகளும் கூடி இசையெழுந்தது. குடிகளின் செவிவழி நுழைந்த நாதம் மனங்களை ஒன்றென ஆட்டியது.

“பூசை தொடங்கிவிட்டது பதும்மை. நாங்கள் செல்கிறோம். நீ ஆயத்தமாகவில்லையா” என அங்கினி விளித்தாள். “இல்லை தாயே, நாங்கள் நள்ளிரவுப் பூசைக்கு வந்துவிடுவோம். சோர்வாக இருக்கிறது. துணைக்கு இவள்கள் இருக்கட்டும்” என்றாள் பதும்மை. வேறுகாடார் வழிகாட்டலில் பரத்தையர் குழு காட்டின் ஒற்றையடிப் பாதையால் நடக்கத் தொடங்கியது.

கூடம் மெல்ல மெல்லச் சத்தமடங்கியது. அகிற்புகைக் கிண்ணங்கள் அடங்கியது. மணிக்கதவத்தைத் திறந்து மூவரும் வெளியே வந்தனர். பதும்மை இன்று உன்னை ஆசை தீர விளையாட வேண்டும் எனச் சொல்லியபடி செழியை பதும்மையின் முலையைக் கிள்ளினாள். அவள் பிடிக்குக் கிட்டாமல் பதும்மை ஓடி மறைந்தாள். செழியையும் முத்தினியும் அன்ன ஊஞ்சலில் அமர்ந்தபடி பதும்மையை அழைத்தனர். அவள் வெளிவரவில்லை. களைத்தவர்கள், யானைத்துதியை எடுத்து தேவ இலை மலர்களை நறுக்கி உள்நிரப்பினர். மதுக்குப்பியொன்றை எடுத்தபடி பதும்மை ஒயிலாக வந்தாள். “கள்ளிகளே, என்னை விட்டுவிட்டு நீங்கள் தொடங்கி விட்டீர்களா” எனப் பதும்மை பொய்க் கோபம் காட்டினாள். “நீ மட்டும் எங்களை விட்டுவிட்டுப் பாணனுடன் கலவி கொண்டாயல்லவா. இன்று உன்னை விடுவதாயில்லை. இங்கே வா” என அழைத்தாள் முத்தினி.

ஒரு நாழிகை கழிந்து இடி முழங்கி மழை பொழிந்தது. கூடத்தின் நடுவில் குளிர்க்கட்டிகளென நீர்த்தாரைகள் வீழ்ந்தன. காட்டிலிருந்து பறையின் உருவோசை மழைக்குள் உடைப்பெடுத்த பேராறெனக் காற்றில் பொங்கிப் புரண்டது. மூவரும் மழைக்குள் சென்று குதித்தாடினர். அபிநயங்கள் புரிந்தனர். மேற்துணிகளை இழுத்தவிழ்த்தனர். தலையை வான் தூக்கி விழிகளை மூடிப் புலன்கள் கரைந்து மேனிகள் மட்டுமென ஒழுகி நின்றனர். செழியை ஒரு துணியால் பதும்மையின் கண்களைக் கட்டினாள். கைகளைப் பின்புறம் பின்னி முத்தினி இன்னொரு துணியால் கட்டினாள். “என்னடி செய்கிறீர்கள் பாதகத்திகளே, கண்கட்டையாவது அவிழ்த்து விடுங்களடி” எனக் கெஞ்சினாள் பதும்மை. மழை சொரிந்து கொண்டிருக்க பதும்மையின் மேனியழகை இருவரும் விழியால் உண்டனர். கைகொள்ளாத முலைகள். உரற்குற்றியின் வளைவு கொண்ட இடை. மழையீரம் வடியும் அல்குல். யட்சியின் மகவெனப் பதும்மை இடைவளைத்து நின்றிருந்தாள். செழியை தன் இருகரங்களையும் பின்கட்டிக் கொண்டு பதும்மையின் வலமுலையில் உதடு குவித்து காம்பை மென்மையாக உறிஞ்சத் தொடங்கினாள். கையளவு மின்னல் உடல் நுழைந்தது போல விதிர்விதிர்த்தாள் பதும்மை. முத்தினி பின்னால் வந்து பதும்மையின் கழுத்தில் விரல்களால் நடந்தாள். பதும்மை துடித்து அரண்ட நாகமெனத் தலை வெட்டினாள். பின்னிருந்த கையால் முத்தினியின் இடைத்துணியை அவிழ்த்து அவளின் ஆண்குறியைப் பிடித்தாள். கதகதப்பான அவளின் ஆண்குறியை இருகை குவித்து முன்னும் பின்னுமாக மத்தென உருட்டினாள். முத்தினி பதும்மையின் இடமுலையைத் தடவி நாவால் கழுத்தில் தோய்ந்தபடி இடச் செவியை மெல்லக் கடித்து உறிஞ்சினாள். இருபுலிகளிகளிடம் அகப்பட்டுக் கொண்டது போல் பதும்மையின் தேகம் திணறியது.

கூடத்தின் கரையில் இருந்த பெருமஞ்சத்திற்குச் சென்று மூவரும் அமர்ந்தனர். உலர்ந்த துணிகளால் மேனிகளைத் துடைத்துக் கொண்டனர். பதும்மையின் பின்கட்டை அவிழ்த்தாள் முத்தினி. அகிற்புகைக் கிண்ணமொன்றை உயிரூட்டினாள் செழியை. பதும்மை சுவரில் தலையணையை வைத்து உடல் அதிர்ந்து கொண்டிருக்கச் சாய்ந்து படுத்தாள். இருகைகளையும் தலையைச் சுற்றிப் போட்டபடி வலக்காலை மடித்துக் கொண்டு இடக்காலை நீட்டியபடியிருந்தாள். அகிற்புகை வாசம் தவழ்ந்து மேனி தொட்டது. ஒவ்வொரு குறுமயிரும் புகையை உண்ணும் நாக்களெனச் சிலிர்த்து நீண்டன.

முத்தினி யானைத் துதியை விளக்கில் ஏந்தித் தீயை இழுத்தாள். தேவ இலைகள் புகைந்தன. அதன் நறுமணம் மூவரையும் மயக்காக்கியது. மஞ்சத்தின் நடுவில் பதும்மை படுத்தபடியிருக்க முத்தினி புகையை உறிஞ்சிப் பதும்மையின் மேனியில் படர்த்தினாள். முத்தினியின் சுவாசக் காற்றிலிருந்து பதும்மையின் மேனி கிளர்ந்தது. ஈரத்துணியால் கட்டியிருந்த கண்களிலிருந்து நீர் வழிந்து வதனத்தில் உருண்டது. யானைத் துதியை வாங்கிய செழியை தான் ஒரு இழுவை இழுத்துக் கொண்டு குனிந்து பதும்மையின் இதழ்களுடன் தன் இதழ்களைப் பிணைத்து நாவால் அவள் வாயைத் திறந்தாள். இருமுகங்களுக்குமிடையில் புகையும் மூச்சுக் காற்றுகளும் உரசி மூண்டன. முத்தினி எழுந்து யானைத் துதியைக் கையில் வாங்கி இழுத்தபடி கால்களை அவள் முகத்தின் இருபுறமும் வைத்துக் கொண்டு பதும்மையின் இதழ்களைத் தன் ஆண்குறியால் தடவினாள். பதும்மை இதழை விரித்தாள். குளிர்ச் சதைக்குழிக்குள் முத்தினி தன் ஆண்குறியை நுழைத்தாள். பதும்மை
ஆண்குலையை வாய்க்குள் வைத்தபடி நாவால் புரட்டிப் புரட்டிச் சுவைத்தாள். அவளின் மூடிய விழிகளுக்குள் இளம் பாணனின் முகம் எழுந்தது. இருகைகளாலும் முத்தினியின் அகன்ற பிருஷ்டங்களைப் பிடித்திழுத்து ஆண்குலையை வேகவேகமாக வாய்க்குள் நுழைத்துக் கொண்டாள். களியில் துடித்த முத்தினி அவளின் தலையைப் பிடித்து தன் ஆண்குலையுடன் இறுக்கிக் கொண்டு மிதந்தாள். இதைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த செழியை யானைத் துதியை முத்தினியிடமிருந்து பிடுங்கி ஆழ இழுத்துக் கொண்டாள். பதும்மையின் இடக்கால் பெருவிரலைத் தன் வாய்க்குள் நுழைத்துத் தலையை மேலும் கீழுமாக ஆட்டியபடி உறிஞ்சத் தொடங்கினாள்.

பதும்மை துடிதுடித்தாள். அல்குலைத் தொடாமலேயே காட்டில் கிளர்ந்த இசைக்கருவிகளின் பெருநாதமென மதனம் சீறி வந்தது. முத்தினி எழுந்து மஞ்சத்தினருகில் நின்றாள். செழியையின் தலையைத் தன் ஆண்குலையில் பொருதினாள். செழியை முழுக்குறியையும் வாய்க்குள் வைத்து உறிஞ்சி அள்ளினாள். பதும்மை தன் கை விரல்களால் அல்குல்லைத் தொட்டு சுனைபெருக்கிய போது முத்தினியின் முனகலும் செழியையின் வாய்ச்சத்தமும் கூடி எழுந்தன. பதும்மை பிதற்றினாள். இளம் பாணன் மஞ்சத்தின் முன் நின்று இக்களியைப் பார்ப்பது போன்ற உளமயக்கு அவளுக்குள் தாங்கமுடியாத உட்பெருக்கை நிகழ்த்தியது. இதுவரை அவள் அறியாத ஒரு காமத்தின் கொடிக்கொம்பில் இளம் பாணனின் வதனம் மலரென முகைத்தது.

செழியையும் முத்தினியும் தங்கள் உதடுகளைச் சேர்த்துக் கொண்டு முத்தமிட்டு வழிந்தனர். பதும்மையின் இருகால்களையும் விரித்துக் கொண்டு ஆளுக்கொரு காலைச் சொந்தமாக்கினர். விரல்களை நாவால் துழாவி கைகளால் எச்சிலளைந்து தொடையேறி யோனி நுழைந்தனர். இரு நாக்குகளும் பதும்மையின் யோனி மடல்களை வழித்து நடனமிட்டன. மழையின் சன்னமான ஓசை மட்டும் பொழிந்து கிடந்தது. பதும்மை கண்கட்டுகளை அவிழ்த்தாள். இருவரையும் அள்ளியெடுத்து முத்தமிட்டாள். மூவரின் இதழ்களும் ஒன்றை ஒன்றெனப் புணர்ந்தன. நாவுகள் வாள்களென உரசின. முலைகள் நசிந்து காம்புகள் திரண்டு விடைத்தன. முத்தினியின் மார்பைப் பதும்மையும் செழியையும் சுவைத்துக் கொண்டே ஆண்குலையை விரல்களால் அளைந்து ஆட்டினர். இருவரும் அவளின் ஆண்குலையை மாறி மாறி வாய்க்குள் வைத்து உறிய முத்தினியின் சுக்கிலம் இருவரின் நாவிலும் தெறித்து வழிந்தது. முத்தமிட்டுக் கொண்டே சுக்கிலத்தை வாய்களுக்குள் பரிமாறினர்.

செழியையை நடுவில் முழந்தாளில் நிற்க வைத்து முன்னிருந்து பதும்மை அவளின் நுங்கு முலைகளைக் கடித்துச் சுவைத்தாள். வாய் உழன்று சொல் அழிந்து ஓசை மட்டுமே தன் அகமெனச் செழியை கதறினாள். பின்னிருந்து முத்தினி தன் ஆண்குலையை செழியைக்குள் நுழைத்தாள். செழியை இன்பம் தழல் கொள்ளப் பதும்மையின் மார்புகளைக் கடித்துறிஞ்சினாள். விரல்களால் பதும்மையின் யோனியைக் குத்திச் சுரந்தாள். பதும்மை சாய்ந்து படுத்து செழியையின் தலையை அல்குலில் அழுத்தினாள். செழியை அல்குலில் முத்தினியின் ஆண்குலையின் களியிருப்பில் பதும்மையின் யோனியை வேட்டை நாய் புணர்வது போல் வாயாலே புணர்ந்தாள். செழியையின் அடர்ந்த கூந்தலை இறுக்கி இழுத்தபடி முத்தினி அவளை முயங்கினாள். கால்கள் இரண்டும் பேருதடுகள் என விரிந்திருக்க யோனிக்குள் கிடந்த செழியையின் தலையை ஒருகையால் அழுத்தியபடி பதும்மை பாணனின் முகத்தைக் கண்களை மூடிக் கண்டுகொண்டிருந்தாள். அவன் ஆண்குறி அவளின் வாய்க்குள் வீழ்ந்து எழுவது போல் எண்ணிக் கொண்டாள். அப்படி நினைக்குந் தோறும் மதனம் ஒரே பெருக்கென நிற்காமல் ஓடியது.

மூவரும் புணர்ச்சியின் உச்சியில் ஏறினர். நூற்றியெட்டுப் பறைகளும் முழங்கத் தொடங்கின. ஒவ்வொரு தோலும் ஒவ்வொரு உடல். ஒவ்வொரு அடியும் ஒவ்வொரு உச்சம். ஒவ்வொரு நாதமும் ஒவ்வொரு நாவு. மதுக்குப்பியைக் கவிழ்த்து செழியையின் யோனிக்குள் ஊற்றிவிட்டு பதும்மையும் முத்தினியும் குடித்துக் களியாடினர். பதும்மை செழியைக்குள் நாவு நுழைக்க அதிர்ந்த நூற்றெட்டுப் பறைகளும் காற்றை அதிர்த்து அலைகளென ஆக முத்தினி தன் ஆண்குறியைப் பதும்மைக்குள் நுழைத்தாள். பறைகளும் சங்குகளும் உடுக்கொலியும் வெறியேற்ற உடல்கள் மட்டுமே ஆன மூவரும் முப் பெருநாகங்கள் கூடிப் பிணைவது போல் மஞ்சத்தில் நெளிந்தனர்.

கற்கோவிலில் ஏற்றப்பட்டிருந்த தீப்பந்தங்களின் ஒளியில் குடிகளின் முகங்கள் அனல் கொண்டது போல் தோன்றியது. பிரகாரத்தின் மத்தியில் நெடுமழைப் பெருக்கில் சுழல்விழி வீற்றிருந்தாள். அவளைச் சுற்றிக் கரைந்த மஞ்சளும் முகத்தால் வழிந்து மார்பில் தேங்கிய குங்குமக் குளமும் நாகதேவியே இறங்கி வந்தது போல் அவளை ஆக்கியது. எரியும் நெருப்பில் சூடமிட்டு தங்கிட தத்தர் மந்திரங்களைச் சொன்னபடி குதித்தாடினார். பறைகள் அதிர்ந்ததிர்ந்து குடிகளின் செவிகள் மூடிக்கொண்டன. ஒவ்வொரு உடலிலும் பறையினதும் உடுக்கினதும் தாளம் நிலை கொண்டது. மூடிய விழிகளைத் திறந்து சுழல்விழி குடிகளைப் பார்த்தாள். நாகதேவி எழுந்தருளிய சுழல்விழியின் மேனியை இருகரங் கூப்பித் தொழுது கண்ணீர் மல்கினர் குடிகள். கற்பாம்பொன்றின் முதுகில் ஏறிநின்று சுழல்விழியின் பார்வையை எதிரேற்றான் இளம் பாணன்.

இருட் பிரகாரத்தின் மூலையொன்றில் அங்கினியின் பெருமுலைகளை அள்ளிச் சப்பி உறிஞ்சி, அவளது மேனியைத் திருப்பி நாகமொன்றின் தலைப் புடைப்பில் கால்களை ஊன்ற வைத்து சுரந்து கிடந்த அவளின் யோனியை முன்பக்கமாகக் கையைவிட்டுத் தடவியபடி தன் கருநாகத்தைப் புற்றேற்றினார் வேறுகாடார். அவர் புணர்ந்த வேகத்தில் கல்நாகங்கள் நெளிவது போல் அங்கினிக்குக் கண்மயக்கு வந்தது. தன்னுடன் வந்த விருபாசிகையின் கைகளைப் பிடித்துத் தன் முலை மேல் வைத்தாள். இருளில் அங்கினியின் முலைகளை அறிந்த விருபாசிகை அவளுக்கு நேரே வந்து முலைகளை நாவால் துழாவினாள். இன்பம் பொறுக்கமுடியாத அங்கினி அவள் தலையை முலைகளில் மாறி மாறிப் பொருதினாள். வேறுகாடார் அங்கினியின் ஒருமுலையைக் கையால் பிசைந்தபடியிருக்க இருளில் அகப்பட்ட விருபாசிகையின் தலையை அங்கினியின் முலைமேல் மேலும் அழுத்தினார். முரட்டுக் கையின் தொடுகையறிந்ததும் அங்கினியைப் புணர்வது வேறுகாடார் என்பதை அவள் அறிந்தாள். சிறிது நேரத்தில் மதனம் பீறிட அங்கினி விருபாசிகை மேல் சரிந்தாள். வேறுகாடார் விருபாசிகையை இழுத்துத் தன் நெஞ்சில் கிடத்த அவள் வெறியூறிய குறுவேழமென அவர் நெஞ்சை உறிஞ்சி ஆண்குலையை உருவி அவரின் காதுகளுக்குள் சென்று “மண்டியிடு” என்றாள். வேறுகாடார் முழந்தாளில் நின்றபடி தலைதூக்கியிருக்க, அவரின் தோள் மேல் தன் இளங் காலைத் தூக்கி வைத்தபடி புன்மயிர் அல்குலை உதட்டிற்குக் கொடுத்தாள். தாகம் முற்றிய பெருவேழமெனக் காட்டைத் திறந்து ஊற்றைப் பொருதி மதனமருந்தினார் வேறுகாடார். சிற்பச் சுவரில் தலைசாய்த்து கைபரப்பி அதிலொரு நாகமெனெ உருவேறியிருந்த விருபாசிகையின் கொழுமுலையில் எண்ணற்று நாகங்கள் ஊர்வது போல் எவர் எவரினதோ கரங்கள் அளைந்து மீண்டன. காம்புகளை இதழ்கள் கவ்வி உறிஞ்சின. அவள் உச்சத்திலே ஒருங்கி நிற்க வேறுகாடார் எழுந்து இடையில் தூக்கி வைத்து அவளைப் புணரத் தொடங்கினார். அவரின் கழுத்திலும் மார்பிலும் அவள் பற்கள் பதிந்தன. அவள் உதட்டைப் பின்னி உயிரை உறிஞ்சினார். ஒரு குட்டி மலைப்பாம்பென அவர் தோள்களில் அவள் அணைந்தாள்.